Jakie jest znaczenie stajni Dingo

Większość z nas nie zdaje sobie sprawy z interesującej historii pojawienia się tego wzoru, którym był różany w naszym języku. Wybierzmy się w podróż w czasie do Stambułu z XIX wieku i dowiedzmy się, jak stabilne zdanie Dingo jest osadzone w naszym języku.

Jak pokazują kalendarze 3 września 1872 r., Mieszkańcy Stambułu spotykają zupełnie nowy środek transportu, którego nigdy wcześniej nie widzieli: „tramwaj konny”.

Ten pojazd transportowy zaczął być używany po raz pierwszy w Nowym Jorku w 1832 i rozprzestrzenił się w Paryżu, a następnie we wszystkich krajach europejskich w 1850. Oczywiście minęło czterdzieści lat, zanim tramwaj konny wjechał na terytorium osmańskie po jego wynalezieniu.

Fakt, że mieszkańcy Stambułu zaczęli korzystać z tramwaju konnego, jest niemal zwiastunem rewolucji; ponieważ istnieje niedroga alternatywa dla środków transportu, takich jak tron ​​revan, wózek markizy i powóz, z których korzystają tylko osoby o wysokim statusie finansowym.

Tramwaj konny, który zaczyna kursować co minutę 06.30 między godzinami 19.20 i 20 na linii Azapkapı-Ortaköy, staje się preferowanym środkiem transportu dla wszystkich w krótkim czasie, a nowe linie są dodawane do miasta po otwarciu pierwszej linii, linii Azapkapı-Ortaköy.

Ponieważ energie koni, które ciągną tramwaj na stoku Şişhane, są prawie wyczerpane, konie odpoczywają w stodole w Taksimie, aby zapobiec zatrzymywaniu się tramwajów.

Zmęczone konie pozostawiają się w stodole, jazda tramwajem trwa z nowymi końmi i ten cykl trwa w ten sposób w sposób ciągły. Stodoła, w której trzymane są konie, znajduje się w pobliżu miejsca, w którym dziś znajduje się francuski konsulat, i prowadzona jest przez obywatela Grecji, Dingo.

Stodoła Dingo jest jedną z najczęściej używanych stajni ze względu na funkcjonalność linii Şişhane-Kurtuluş. Jednak Dingo jest trochę lekkomyślny, a ponieważ dużo pije, jego głowa nie jest na miejscu.

Ponieważ nie jest jasne, kto wszedł i opuścił tę stajnię, której zapisy nie są regularnie przechowywane, nie brakuje hałasu podczas walki. Tak więc słynny manuskrypt Dingo wpada w język ludu i od tego czasu ustala się w naszym języku jako fraza opisująca miejsca w tłumie i zamieszanie.