Przeniesiono Muzeum Lokomotyw Parowych TCDD na wolnym powietrzu

Muzeum Lokomotyw Parowych TCDD zostało przeniesione: Muzeum Lokomotyw Parowych TCDD, które zostało otwarte w 1991 roku na części terenu przylegającej do bulwaru Celal Bayar na stacji Ankara, zostało przeniesione! Pod koniec ubiegłego roku otrzymaliśmy wiadomość, że to Muzeum (lokomotywy) zostanie zniesione, rozmawiając z zarządcą kolei o budowie nowej stacji Ankara. Podczas naszego przemówienia powiedział, że pociągi będą rysowane gdzieś na terenie, na którym znajduje się TCDD Behiç Bey Enterprises i będą eksponowane w nowej strukturze muzealnej, która ma tam powstać.

Na początku grudnia ubiegłego roku (5 grudnia) karatren (parowce) w muzeum przeniosły się zbiorowo do Behiç Bey, do nowego miejsca z widokiem na tamtejsze boisko sportowe, z widokiem na silosy Tureckiej Izby Zbożowej (TMO). Ponieważ do tej pory nie byłem w stanie uzyskać żadnych schludnych informacji, ponownie zadzwoniłem do mojego przyjaciela z kolei, obawiając się, że coś złego może się stać z tym cennym dziedzictwem (!). Ktokolwiek zapytaliśmy, dopóki go nie dotrze, syk nie przyszedł. Funkcjonariusz nie zna osoby, która ma to znaczenie, bo duże muzeum zostało przeniesione ... Powiedziałem przynajmniej, czy takie muzeum, które było zaangażowane w kulturową pamięć miasta i kraju, zostało wypisane w miejscu drzwi wejściowych po przeniesieniu do nowej lokalizacji. Co więcej, nawet jeśli nie został przeniesiony, gdyby został zachowany w tym starym miejscu w pobliżu miasta i miasta, zmęczone i stare pociągi oczywiście wyruszyły w nową podróż z niedokończonymi podróżami. Albo to muzeum nadal znajduje się na stronie internetowej TCDD ze swoją dawną pozycją i wdrożeniem!

Niech ten punkt tam będzie. Słyszałem, że się ruszają, są pod ochroną, od razu poszedłem i zrobiłem zdjęcia pozostałej części starego Muzeum Lokomotyw Parowych TCDD. Może gdzieś powinien. Dziś byliśmy w ogrodzie Generalnej Dyrekcji Administracji Biznesowej w Marşandiz, gdy padały pierwsze krople deszczu, na które czekaliśmy od miesięcy (2 lutego). Biegnącymi schodami skierowaliśmy się w stronę miejsca, w którym ustawiono parowce. Naszym doświadczeniem jest radość widzenia ciemności pierwszego pociągu i oglądania go. Od razu zrobiliśmy zdjęcia parowcom obmywanym przez najpiękniejszy deszcz sezonu, który zatrzymał lato, nie widząc zimy…

Wagony, dźwigi węglowe, pompy wodne z dziesięcioma lokomotywami parowymi różnych gatunków i marek, wystawionymi w Muzeum Lokomotyw Parowych TCDD, zostały ustawione w określonej kolejności i czekały na uzgodnienia i prace do wykonania. Zużyte lokomotywy, które zaczęły się w starych miejscach, po tej przeprowadzce wydawały się być na najwyższym poziomie. Rozlewały się szczerze!

Markizy (miejsce maszynisty), kamieniołomy zamienione w śmieci, narzędzia edavat, tablice informacyjne, co jest nie tak lub skradziono. Wszystkie te opary muszą być poważnie naprawione i naprawione od a do z. Dzisiaj otrzymaliśmy wiadomość, że lokomotywy wciągnięte w wdowy tego schludnego i uspokajającego nowego muzeum zostaną całkowicie naprawione, tak jak się spodziewaliśmy (25 lutego). Miejmy nadzieję, że lokomotywy parowe (karatren), które zostaną zabrane na spoczynek w swoich nowych miejscach (muzeum), jak powiedziano w broszurze promocyjnej wydrukowanej w latach otwarcia muzeum, kontynuują swoją podróż tak, jak wczoraj. Pozwól im iść w przyszłość, dzieląc się kulturą, śladami historycznymi i akumulacją, którą noszą na plecach ze swoimi gośćmi…

Miejmy nadzieję i życzymy raz jeszcze, że po przeprowadzeniu niezbędnych procesów porządkowych, konserwacyjnych i naprawczych rozlegnie się wieści o nowej ceremonii otwarcia, podczas której „nowe” muzeum spotka się z publicznością! W roku otwarcia tego muzeum napisałem artykuł: „Pociągi, które zgubiły swoją poezję…” Ze smutkiem odbijały się od oparów, które w wyznaczonych im miejscach na terenie muzeum zamieniły się w czarno-białe fotografie. Teraz tylko z pociągami zamkniętych pociągów na tych torach, które żyją we wspomnieniach i pamięci kulturowej ... na długości linii pamięci i precyzji…

Dlatego chciałem przynieść stary tekst, o którym wspomniałem razem z czytelnikami, aby zobaczyć inspirację lokomotyw, które zainspirowane zostały pisaniem.

SZKOLENIE POEZJI

Nasze „Nahiye” było z kolei, gdy kolej wjechała i wyszła z niej. Zawsze pamiętam pociąg z Ankary. Czy nie pochodziłby z Kayseri? Oczywiście, że przyjdzie. Ale myślę, że ta strona naszego domu i relacji powinna być w tym kierunku. Lokalizacja naszego domu również była do tego odpowiednia: dom znajdował się na wzgórzu z widokiem na stację. Gdy pociąg jadący z kierunku Ankary zwisał od Kanliki, dym pojawiał się, zanim nos mostu Ördelek dotarł do dna. Następnie z rogu, w miejscu, gdzie spotykają się góry i most, pojawi się ekspres Kayseri Express, ciągnięty przez lokomotywę z uszami. Zakończył swoją turę, leżąc na prawym boku, szybując w kierunku wioski. Gdy tylko wzgórze się obraca, nos lokomotywy zaczyna się pojawiać, gdy tylko pojawia się brzęczący dźwięk… Tego dźwięku nie należy nazywać brzęczeniem: lokomotywa skupia się na muzyce ruchu i witalności, która przyciąga chodzące miasto Kataru z mięśni, tłoków, stali i żelaza. Był to wyjątkowy, a także imponujący dźwięk ślizgania, który był podsycany przez szmer stalowego koła na stalowych szynach. Od tego zakrętu do ostatniego zakrętu na stację pociąg zawsze jeździ z tak magicznym poślizgiem, otoczony winnicami i ogrodami, jadąc na słodkim zboczu. Ten głos wciąż słyszę w moim uchu.

Zwolnił, gdy zbliżył się do drugiego zakrętu, unosił się i odchylał, a następnie przeszedł przez przejście na poziom do makury, zachowując pewną prędkość, jak zatrzymane konie. Jeśli zostanę złapany przed dwupiętrowym domem mojego dziadka (ojca matki) naprzeciwko stacji; Jeśli nie, nadejdzie czas na nożyczki, żeby złapać pociąg. Widział każdy pociąg, dom mojego dziadka.

Wujek Makas Saadettin był naszym sąsiadem. Gdy jeden zsuwał się do tyłu, aby nie przewrócić pnia, którego wielki brzuch płakał do przodu, jedna stopa była delikatnie do przodu, trzymając flagę zielonego aksamitu. „Droga jest twoja, późno”. Szybował przed skrzynką rozdzielacza pociągu, że myślałem, że pływa ... Myślałem, że świat się trzęsie. Olbrzymie koła dłuższe od mojego wzrostu, ze stalowym połyskiem, olbrzymie ciało, które oddycha jak byk, jak ceremonialni żołnierze kontynentu, z wypolerowanymi mosiężnymi pasami, z wyjątkowym zapachem spalonego węgla i ropy ... -Trak, z drapakami ... Trochę oddychał na stacji, oddychał w nos jak spocone konie, a potem płynął w stronę Kayseri ... Wśród wiejskich dzieci, które fruwały jak "gazeta ... gazeta".

Ostatni wagon został również zdradzony przez Saadettina, pociąg opuścił stację, a następnie zostawił zieloną aksamitną flagę (czerwoną na czerwono) ostrożnie zwijając, owijając, drewniana rączka odłożyłaby zewnętrzną część skórzanej pochwy na zewnątrz. Potem wisiała z drugą obok ściany klubu, zawsze przekreślona. Potem odwrócił się do stacji lub domu, jakby wierzył w jego wewnętrzną twarz.

To było jak ja, nie nożycowe! Nie mogłem usłyszeć o muzyce, którą każdy pociąg przejeżdżający przez Fakılı, odgłosach tłoków i stuknięciach osi, które zaczęły się wraz z pojawieniem się i uruchomieniem stołów, dodawały jednolitego i spokojnego życia wioski.

Jak blisko było, wujku Saadettinie, do tych pięknych lokomotyw. Zazdrościłbym mu. Zazdroszcze mu. Zawsze stałem z tyłu. Obydwa kroki dalej. Przestraszył mnie: „Wiatr cię uniesie”. Wierzyłem, że to pociągi ze skrzydłami wiatru. Wujek Saadettin już nas opuścił. Zawsze się zastanawiam: czy jest ktoś, kto pamięta wujka Saadettina, który mówi „przejedź przez drogę”, do konia cywilizacji ze stali i ognia pod nimi - teraz żyje i żyje teraz - w życiu swoich nożyczek i strażaka? Czy jest ktoś, kto dodaje to dziecko, które boi się złapać na wietrze Kataru, w kąciku swoich wspomnień o Anatolii?

Te lokomotywy pozostały w mojej pamięci. Jak imiona dowódców, którzy pozostali w wojnach… Świeży z pieca, świeży jak chleb, wypolerowany jak nowa sardyna, zwinny jak nowo otwarte źrebaki, zły jak byk i wielki jak góra. Były fantazyjne i urocze. Może to była poezja. To było tak, jakby były zrobione z ognia i kości, a nie z żelaza i stali. Gdziekolwiek w wiosce znajdę się, pojawiałbym się na podłodze wszystkimi zmysłami, gdy tylko usłyszałem twój głos. Który kamień milowy minął, która spinka do krawata się przywitała; Wiedziałem, która morela lub akacja potrząsała liśćmi. Wiedziałem, gdzie wyciąć dym, gdzie walczyć, gdzie gwizdać i krzyczeć. Gdybym nie mógł dosięgnąć nożyc lub stacji, pociąg przepłynąłby przeze mnie.

Jak zmierzone, urocze, wszystko miało piękną strukturę, którą zastąpiły te lokomotywy. Zaraz lokomotywy z uszami zaczynające się od numeru 46 lub 56. Jakby były na obrazie ludzi, bardzo chciałbym wybierać je z dystansu. Jeśli nie, to czy przez cały dzień wycieraliby swoje konie z żelaza i żelaza, jakby pieściły strażaków, mechaników w rękach i źrebię? Pamiętam bardzo dobrze; te lokomotywy wydawały się kochać tych ludzi tak samo, jak mieli pieniądze na chleb. Jak miłość, chcieli uwagi, chcieli opieki… Wujek Sadettin ich kochał, znam ich. Nigdy nie widziałem na jego twarzy narzekającej kreski. Z uśmiechem spojrzał na przejeżdżające pociągi. Zakochałem się w tych pociągach, z którymi walczyłem niezliczoną ilość razy i byłem świadkiem ich miłych sytuacji.

Nawet dzisiaj, ponieważ jest pod wpływem piękna czerwono-czerwonego koralika na krawędzi czarnych rękopisów, myślę o ludzkiej pracy, kreatywności i smaku, który wytwarza estetyczny smak ciała, który jest niesiony przez ciało złoconego mosiężnego pasa na słońcu, złoconą gwiazdę księżyca, niezwykle zbędne i używane czerwone plamy na czarnych ciałach lokomotyw.

Te pociągi były jak żywe rzeźby, od marki do płyty, od koła do tłoka, od korpusu do węgla, od dymu do gwizdka i życia. Lokomotywy przypominały chłopa, który zasadził swój ogród na brzegu torów kolejowych, kolorując swoją ziemię, jakby malował mieszanką owoców i warzyw. Nie tylko niosą, biorą, ciągną, ale także „dbają” ze smakiem ...

Były symbolem cywilizacji, z wyjątkiem jednej lub dwóch starych ciężarówek. Przypomina witalność, piękne, kolorowe sny, miasta… Może dlatego jest tak żywy, tak blisko nas; Uważam, że te pociągi są tak ciepłe i urocze. Pociąg był naszym świętem, z niektórymi martwymi twarzami, które świeciły na słońcu w ciągu dnia, spadającymi z okien, które w nocy były myte snem, niektóre twarze za jasnymi światłami, twarze żołnierzy, ukochane twarze… wybredne ludzkie twarze. Bardzo chciałbym być w tym pociągu pewnego ranka. Gdy moi przyjaciele spali, zastanawiałem się nad odejściem od wioski w ciągu dnia. Zapomniałbym, że pociąg, który zaginął w nocy, przez chwilę promieniował ciemnością wioski, a potem zostawił nas w spokoju i w ciemności, czekając na następny pociąg.

Mój ojciec wsiadał do pociągu. Nauczyciel. (Teraz buduje dom, w którym rzuci głową, spędzając ostatnią energię z dni Instytutu Wiejskiego na kawałku ziemi, patrząc na stację Fakılı, ostatnią kolej przed nożycami! Gdy wspina się na siedemdziesiąt! Powinien też poprosić o pociągi!) Pojedzie do Ankary, Kayseri pójdzie do. Jeśli chodzi o wuja Saadettina, zazdrościłem mu i opiekowałem się nim. Pociąg tęsknił, spotykał się. To był ból, rozstanie. Czekało, to były wiadomości. Był dyrektorem, był inspektorem. To było zapytanie, to było śledztwo. Zostało zabrane. To był zeszyt, książka. To była radość, to była miłość. To była piosenka poetycka… Akwarela, czerwony ołówek, zeszyty w linie na tylnej okładce ze zdjęciem struktury Sümerbanku w Ulus. To była medycyna, igła, czasem bolesna. Miał budzić się senny w środku nocy… O poranku chłód, to woda wlewała się w ręce przed domem w półmroku opalenizny. To był ręcznik. Pożegnanie… Drzwi zostały zapukane do rana: gazety i czasopisma, które padły przed dziećmi siedzącymi na kołdrach. Kim były zabawki? Dlatego nie zapomnę wtedy wiersza z naszej tureckiej książki; Wiersz Cahita Sıtkı Tarancı, który rozpoczął się jako „Gdzie jest noc / Piękny pociąg, dziwny pociąg”…

Jeśli lokomotywy są nieskończenie piękne i atrakcyjne, oddychają, czasem są ciężkie, zmęczone, czasem nie są trzymane, są jak kawałek ludzkiej witalności; Były to dziwne, samotne, smutne miejsca, w których zabierali pasażerów, zabierali pasażerów, mijali, umierali, zatrzymywali się i odpoczywali (wzajemnie czekając na tych kelnerów w języku trenera) ... Lampy gazowe w nocy pozostawały z trzaskiem telegraficznym w ciągu dnia. Domy bez dzieci były jak podwórka bez uczniów. Jeśli dodają do życia następujący pomnik, to pozostały w mojej pamięci nieznośne miejsca, stacje anatolijskie. Wydawałoby mi się, że gdyby nie wozili pociągów, to ich wiersze na zawsze pozostałyby sierotami…

Nasza stacja Fakili (Nowa Fakili) była jedną z tych stacji.

To była zima. Było późno. Padał śnieg i kurz. Pamiętam, że śpimy w półotwartej poczekalni. W końcu wsiadałem do pociągu! Trząsłem. Powinniśmy jechać do Kayseri. Ogień, który spłonął na ścianach pieca pomalowanego srebrnym złoceniem, pali się w środku, a moje oczy się zamykają, gdy patrzę na migającą płomień lampę gazową.

Pociąg przyjechał z zaśnieżonymi szynami, przez które wpadało światło. Pozostaliśmy w gorącej chmurze pary. Lokomotywa co jakiś czas oddycha jak „tak .. tak..tak..tak”… Z tyłu cicho zaspane wagony. Zostawiłem się z pary nad chmurami. Nie wiem, czy jedziemy, czy nie. Pufupufu ... pufupufu ... To trwa i trwa w nocy i na stepie, tylko ten dźwięk i jedno kliknięcie koła ... Drewniane rzędy ... Jestem w środku komory, w której siedzimy, na szalenie wirującej kuli. Oceany, kontynenty, kraje na górze ... Pamiętam chore dziecko, które zakochało się w podłodze przedziału, i to gorączkowo chore dziecko, miłośnik pociągów. Kiedy obudziłem się na stacji Boğazköprü z zimnem Erciyesa polizał mi twarz: Ojciec powiedział: „Łaskoczesz”.

Teraz, tutaj (w Muzeum Lokomotyw Parowych TCDD), piękni przyjaciele dziecka we mnie, lokomotywy, nie tylko stracili wiersze, ale także wywołują smutek, tak samo jak opuszczone stacje anatolijskie. Widzisz starego znajomego, przyjaciela, kochanka… oraz oszałamiaczy lub ludzi tutaj… Te żelazne konie, które raz oddychają, są pięknymi lokomotywami, które wycierały serce Anatolii przez 130 lat, pociągi, które przyjechały na ląd, wyglądają tak dziwnie ; szukają swoich ludzi… Chociaż nie mają oparów ani dymu, wyruszają w podróż we śnie; Zabierają cię po morzach na stepy twojego dziecięcego świata. Jak bajka, której słuchasz i zapominasz, eliminują długi czas w uchu ...