Pierwsze linie kolejowe w Imperium Osmańskim zostały zbudowane w Rumeli z pewnymi koncesjami udzielonymi brytyjskim firmom francuskim. Jednak później mężowie stanu zdecydowali, że linie, które mają zostać zbudowane w Anatolii, zostaną wykonane ze skarbu państwa. Pierwszym tego sprawdzianem była linia między Haydarpaşa a İzmit. Dzięki temu doświadczeniu zrozumiano, że budowa kolei była kosztownym biznesem i że nowych linii nie można było budować przy użyciu ówczesnych obiektów państwowych. W raporcie, który przedłożył wielkiemu wezyrowi w 1880 r., Minister Robót Publicznych Hasan Fehmi Pasza, jeden z wezyrów Abdulhamida II; Stwierdził, że nie ma nic złego w udzielaniu koncesji firmom zagranicznym na budowę kolei, a korzyści zostaną zwiększone po podjęciu pewnych działań.
Kolej była najważniejszym środkiem transportu łączącym prowincje z prowincjami. Pierwsze zbudowane linie kolejowe wniosły istotny wkład w rozwój miast i miasteczek, przez które przejeżdżały. Pozytywne skutki pierwszych doświadczeń skłoniły mężów stanu do podjęcia większych projektów kolejowych. Jednym z nich był projekt kolejowy rozciągający się od Stambułu do Bagdadu. Ta linia kolejowa połączyłaby Anatolię i Irak. Projekt wniósłby zarówno wkład w gospodarkę kraju, jak iw ogromny wkład w zapewnienie bezpieczeństwa w regionie.
Rozważano dwie różne trasy drogowe linii między Stambułem a Bagdadem: pierwsza przez Izmir - Afyonkarahisar - Eskişehir - Ankara - Sivas - Malatya - Diyarbakir - Mosul i do Bagdadu, a druga do Izmiru - Eskişehir - Kütahya - Afyon - Konya - Adana - Do Bagdadu dotrze prawym brzegiem Eufratu z Aleppo-Anbarlı. Pierwsza trasa była droga i uważana za niewygodną z militarnego punktu widzenia. Drugi sposób był natomiast mniej niewygodny z pośredniego wojskowego punktu widzenia, gdyż byłby zarówno tani, jak i oddalony od granic.
Państwa europejskie bardzo zainteresowały się tym projektem, którego celem politycznym było połączenie Anatolii z Bagdadem, a następnie z Basrą, co również poprawi handel regionalny. Wokół tego projektu toczyły się walki polityczne. O ten projekt rywalizowały ze sobą firmy brytyjskie, francuskie, rosyjskie i niemieckie. Sułtan II. Abdülhamit natomiast nie myślał o oddaniu tego projektu firmom tych państw, opierając się na fakcie, że Anglia i Francja prowadziły politykę dezintegracji państwa. Rosjan i tak należało trzymać z dala od Anatolii.
Bądź pierwszy i skomentuj