Kim jest Johannes Kepler?

Johannes Kepler (ur. 27 grudnia 1571 - zm. 15 listopada 1630), niemiecki astronom, matematyk i astrolog. Znany jest z praw ruchu planet Keplera, które osobiście stworzył w rewolucji naukowej XVII wieku na podstawie swoich prac „Astronoma Nova”, „Harmonic Mundi” i „Copernicus Astronomy Compendium”. Ponadto badania te stanowiły podstawę teorii powszechnej siły grawitacji Izaaka Newtona.

W trakcie swojej kariery uczył matematyki w seminarium w Grazu w Austrii. Książę Hans Ulrich von Eggenberg był także nauczycielem w tej samej szkole. Później został asystentem astronoma Tycho Brahe. Później cesarz II. W okresie Rudolfa otrzymał tytuł „cesarskiego matematyka” i pracował jako urzędnik cesarski i jego dwaj następcy, Maciej i II. Tymi zadaniami zajmował się również w czasach Ferdynanda. W tym okresie pracował jako nauczyciel matematyki i konsultant generała Wallensteina w Linzu. Poza tym zajmował się podstawowymi podstawami naukowymi optyki; Wynalazł ulepszoną wersję „teleskopu załamującego” zwanego „teleskopem typu Keplera” i był wymieniany z nazwy w wynalazkach teleskopowych Galileo Galilei, który żył w tym samym czasie.

Kepler żył w czasach, kiedy nie było wyraźnego rozróżnienia między „astronomią” a „astrologią”, ale wyraźne było oddzielenie „astronomii” (dziedzina matematyki w obrębie nauk humanistycznych) i „fizyka” (gałąź filozofii przyrody). Prace naukowe Keplera obejmowały rozwój argumentacji i logiki religijnej. To jego osobiste przekonania i wiara sprawiają, że ta myśl naukowa ma treści religijne. Zgodnie z tymi osobistymi przekonaniami i przekonaniami Keplera, Bóg stworzył świat i naturę zgodnie z boskim planem wyższej inteligencji; ale według Keplera Boży plan superinteligencji można wytłumaczyć naturalną myślą ludzką. Kepler opisał swoją nową astronomię jako „fizykę niebieską”. Według Keplera „Niebiańska fizyka” została przygotowana jako wstęp do „Metafizyki” Arystotelesa oraz jako uzupełnienie do „O niebiosach” Arystotelesa. W ten sposób Kepler zmienił starożytną naukę o „kosmologii fizycznej” znaną jako „astronomia” i zamiast tego traktował astronomię jako uniwersalną fizykę matematyczną.

Johannes Kepler urodził się w mieście Weil der Stadt, niezależnym mieście cesarskim, w dniu święta Jana Ewangelisty 27 grudnia 1571 roku. To miasto znajduje się w „regionie Stuttgartu” we współczesnym niemieckim kraju związkowym Badenia-Wirtembergia. Znajduje się 30 km na zachód od centrum Stuttgartu. Jego dziadek, Sebald Kepler, był karczmarzem i był kiedyś burmistrzem miasta; Ale kiedy urodził się Johannes, rodzina Keplera, która miała dwóch starszych braci i dwie siostry, podupadała. Jego ojciec, Heinrich Kepler, zarabiał na niepewne życie jako najemnik i opuścił rodzinę, gdy Johannes miał pięć lat i nigdy o nim nie słyszano. Uważa się, że zginął podczas „wojny osiemdziesięcioletniej” w Holandii. Jego matka, Katharina Güldenmann, była córką karczmarza i zielarzem oraz tradycyjnym lekarzem, który zbierał i sprzedawał zioła jako lekarstwo na tradycyjne choroby i zdrowie. Ponieważ jej matka urodziła przedwcześnie, Jonannes spędziła niemowlęctwo i dzieciństwo bardzo słabe i chore. Mówi się, że jako dziecko Kepler często zabawiał klientów gospody swoimi niezwykłymi, cudownymi głębokimi zdolnościami matematycznymi, udzielając bardzo punktualnych i dokładnych odpowiedzi klientom, którzy zadawali mu matematyczne pytania i problemy w gospodzie jego dziadka.

W młodym wieku poznał astronomię i poświęcił jej całe życie. Kiedy miał sześć lat, jego matka zabrała go w 1577 roku na wysokie wzgórze, aby obserwować „Wielką Kometę z 1577 roku”, którą można bardzo wyraźnie zobaczyć w wielu krajach Europy i Azji. Zaobserwował również zaćmienie Księżyca w 1580 roku, gdy miał 9 lat i napisał, że udał się w tym celu na bardzo otwartą okolicę i że trzymany księżyc stał się „bardzo czerwony”. Jednak ponieważ Kepler w dzieciństwie chorował na ospę, jego ręka była niepełnosprawna, a oczy słabe. Ze względu na te bariery zdrowotne możliwość pracy jako obserwator w dziedzinie astronomii została ograniczona.

Po ukończeniu liceum akademickiego, szkoły łacińskiej i seminarium w Maulbronn, w 1589 roku Kepler rozpoczął naukę na wydziale kolażu zwanym Tübinger Stift na Uniwersytecie w Tybindze. Tam studiował filozofię u Vitusa Müllera i teologię u Jacopa Heerbranda (był studentem Philippa Melanchthonata na Uniwersytecie w Wittenberdze). Jacop Heerbrand uczył teologii Michaela Maestlina, dopóki nie został rektorem Uniwersytetu w Tybindze w 1590 roku. Ponieważ był bardzo dobrym matematykiem, Kepler natychmiast pokazał się na uniwersytecie, ponieważ Anyi była wówczas uznawana za wysoko wykwalifikowanego astrologa tłumacza horoskopów, zyskał sławę, patrząc na horoskopy swoich przyjaciół z uniwersytetu. Dzięki naukom profesora Michaela Maestlina z Tybingi poznał zarówno system geocentrycznego geocentryzmu Ptolemeusza, jak i heliocentryczny system ruchu planet Kopernika. W tym czasie uważał system heliocentryczny za odpowiedni. W jednej z debat naukowych odbywających się na uniwersytecie Kepler bronił teorii heliocentrycznego układu heliocentrycznego, zarówno teoretycznie, jak i religijnie, i twierdził, że głównym źródłem jego ruchów we Wszechświecie jest słońce. Kepler chciał zostać pastorem protestanckim po ukończeniu uniwersytetu. Jednak pod koniec studiów uniwersyteckich, w wieku 1594 lat w kwietniu 25 r., Keplerowi doradzono, aby uczył matematyki i astronomii w protestanckiej szkole w Grazu, bardzo prestiżowej szkole akademickiej (później przekształconej na Uniwersytet w Grazu) i przyjął to stanowisko nauczyciela.

Mysterium cosmographicum

Pierwsza fundamentalna praca astronomiczna Johannesa Keplera, Mysterium Cosmographicum (The Cosmographic Mystery), jest jego pierwszą opublikowaną obroną systemu Kopernikańskiego. Kepler zasugerował, że 19 lipca 1595 roku, kiedy nauczał w Graz, w znakach pojawiały się okresowe koniunkcje Saturna i Jowisza. Kepler zauważył, że zwykłe wielokąty były połączone w precyzyjnych proporcjach z zapisanym i ograniczonym okręgiem, który kwestionował jako geometryczną podstawę wszechświata. Po tym, jak nie był w stanie znaleźć ani jednej tablicy wielokątów, która pasowałaby do jego obserwacji astronomicznych (do układu dołączają również dodatkowe planety), Kepler zaczął eksperymentować z trójwymiarowymi wielościanami. Jedna z brył platońskich jest jednoznacznie zapisana i ograniczona sferycznymi ciałami niebieskimi, które łączą te ciała stałe i zamykają je w kuli, z których każda tworzy 6 warstw (6 znanych planet Merkurego, Wenus, Ziemi, Marsa, Jowisza i Saturna). Te bryły, uporządkowane starannie, są ośmiokątne, dwudziestościenne, dwunastościan, regularny czworościan i sześcian. Kepler odkrył, że kule znajdowały się w okręgu otaczającym Słońce w pewnych odstępach czasu (w precyzyjnych granicach odnoszących się do obserwacji astronomicznych) proporcjonalnie do rozmiaru orbity każdej planety. Kepler opracował również wzór na długość okresu orbitalnego kuli każdej planety: wzrost okresów orbitalnych od planety wewnętrznej do planety zewnętrznej jest dwukrotnie większy niż promień kuli. Jednak Kepler później odrzucił tę formułę jako niepewną.

Jak stwierdzono w tytule, Kepler myślał, że Bóg ujawnił swój geometryczny plan dla wszechświata. Wiele entuzjazmu Keplera dla systemów Kopernikańskich wynikało z jego teologicznego przekonania, że ​​wierzył, że istnieje związek między fizyką a poglądem religijnym (że Słońce reprezentuje Ojca, system gwiazd reprezentuje Syna, a wszechświat, w którym przestrzeń reprezentuje Ducha Świętego) jest odbiciem Boga. Szkic Mysterium zawiera rozszerzone rozdziały o pogodzeniu heliocentryzmu wspierającego geocentryzm z fragmentami biblijnymi.

Mysterium zostało opublikowane w 1596 roku, a Kepler zrobił kopie i zaczął wysyłać je wybitnym astronomom i zwolennikom w 1597 roku. Nie był szeroko czytany, ale dzięki temu Kepler zyskał reputację wysoko wykwalifikowanego astronoma. Entuzjastyczne poświęcenie, silni zwolennicy i ten człowiek, który utrzymał swoją pozycję w Grazu, otworzyli ważne drzwi dla nadejścia systemu patronatu.

Chociaż szczegóły zostały zmodyfikowane w jego późniejszej pracy, Kepler nigdy nie porzucił platonistycznej wielościanowo-sferycznej kosmologii Mysterium Cosmographicum. Jego późniejsze fundamentalne prace astronomiczne wymagały jedynie pewnych ulepszeń: obliczenia dokładniejszych wymiarów wewnętrznych i zewnętrznych sfer poprzez obliczenie ekscentryczności orbit planet. W 1621 roku Kepler opublikował drugą, ulepszoną edycję, o połowę krótszą od Mysterium, szczegółowo opisującą poprawki i ulepszenia wprowadzone 25 lat po pierwszej edycji.

Jeśli chodzi o wpływ Mysterium, można go uznać za równie ważne, jak pierwsza modernizacja teorii przedstawionej przez Mikołaja Kopernika w „De Revolutionibus”. Chociaż w tej książce Kopernik jest proponowany jako pionier w systemie heliocentrycznym, zwrócił się on do instrumentów ptolemejskich (ramy ekscentryczne i ekscentryczne), aby wyjaśnić zmianę prędkości orbitalnych planet. Odwołał się również do orbitalnego środka Ziemi, aby pomóc w obliczeniach zamiast słońca i nie zmylić czytelnika, zbytnio odchodząc od Ptolemeusza. Współczesna astronomia wiele zawdzięcza "Mysterium Cosmographicum" za to, że była pierwszym krokiem do oczyszczenia pozostałości systemu Kopernikańskiego z teorii Ptolemeusza, poza niedociągnięciami w głównej tezie.

Barbara Müller i Johannes Kepler

W grudniu 1595 roku Kepler spotkał się po raz pierwszy i zaczął zaloty z 23-letnią wdową Barbarą Müller, która miała córkę Gemmę van Dvijneveldt. Müller był spadkobiercą dóbr jej byłego męża i był również odnoszącym sukcesy właścicielem młyna. Jego ojciec Jobst początkowo sprzeciwiał się szlachetności Keplera; Chociaż rodowód dziadka został mu odziedziczony, jego bieda była nie do przyjęcia. Jobst Kepler zmiękł po ukończeniu Mysterium, ale ich zaangażowanie zostało przedłużone ze względu na szczegółowość druku. Ale personel kościoła, który zorganizował małżeństwo, uhonorował Müllersa tą umową. Barbara i Johannes pobrali się 27 kwietnia 1597 roku.

We wczesnych latach małżeństwa Kepler miał dwoje dzieci (Heinrich i Susanna), ale oboje zmarli w niemowlęctwie. W 1602 roku ich córka (Susanna); Jeden z ich synów (Friedrich) w 1604 roku; aw 1607 roku urodził się ich drugi syn (Ludwig).

Inne badania

Po opublikowaniu Mysterium, z pomocą opiekunów szkoły w Grazu, Kepler rozpoczął bardzo ambitny program prowadzenia swojej pracy. Zaplanował cztery kolejne książki: stały rozmiar wszechświata (Słońce i pięć lat); planety i ich ruchy; fizyczna struktura planet i formowanie się struktur geograficznych (cechy skupione na Ziemi); Wpływ nieba na Ziemię obejmuje wpływ atmosfery, meteorologię i astrologię.

Wśród nich Reimarus Ursus (Nicolaus Reimers Bär) - cesarz matematyk II. Zapytał astronomów, do których wysłał Mysterium, razem z Rudolfem i jego arcy-rywalem Tycho Brahe, o opinię. Ursus nie odpowiedział bezpośrednio, ale ponownie opublikował list Keplera z Tyco pod nazwą Tychonic system, aby kontynuować swój poprzedni spór. Pomimo tego czarnego znaku Tycho zaczął zgadzać się z Keplerlem, krytykując system Keplera ostrą, ale aprobującą krytyką. Z pewnymi zastrzeżeniami Tycho uzyskał niedokładne dane liczbowe od Kopernika. W listach Tycho i Kepler zaczęli omawiać wiele astronomicznych problemów teorii Kopernika, które dotyczą zjawiska księżyca (zwłaszcza kompetencji religijnych). Ale bez znacznie dokładniejszych obserwacji Tycho, Kepler nie mógł rozwiązać tych problemów.

Zamiast tego zwrócił swoją uwagę na „harmonię”, czyli numeryczny związek chronologii i muzyki z matematyką i światem fizycznym oraz ich astrologiczne konsekwencje. Uznając, że Ziemia ma duszę (naturę słońca, która nie wyjaśnia, w jaki sposób powoduje ruch planet), opracował przemyślany system, który łączy aspekty astrologiczne i astronomiczne odległości od pogody i zjawisk ziemskich. Nowe napięcie religijne zaczęło zagrażać sytuacji w pracy w Grazu, chociaż do 1599 r. Przeróbki były ograniczone niepewnością danych. W grudniu tego roku Tycho zaprosił Keplera do Pragi; 1 stycznia 1600 r. (Przed otrzymaniem zaproszenia) Kepler pokładał nadzieję w patronacie Tychona, który może rozwiązać te filozoficzne, a nawet społeczne i finansowe problemy.

Praca Tycho Brahe

4 lutego 1600 Kepler spotkał się w Benátky nad Jizerou (35 km od Pragi), gdzie Tycho Brahe i jego asystent Franz Tengnagel i Longomontanus laTycho przeprowadzili swoje nowe obserwacje. Przez ponad dwa miesiące przed sobą pozostawał gościem prowadzącym obserwacje Marsa Tycho. Tycho uważnie przestudiował dane Keplera, ale był pod wrażeniem teoretycznych pomysłów Keplera i wkrótce dał mu większy dostęp. Kepler chciał przetestować swoją teorię w Mysterium Cosmographicum z danymi z Marsa, ale obliczył, że praca potrwa dwa lata (chyba że będzie mógł skopiować dane do własnego użytku). Z pomocą Johannesa Jesseniusa Kepler zaczął negocjować bardziej formalne umowy biznesowe z Tycho, ale ta umowa zakończyła się, gdy Kepler opuścił Pragę 6 kwietnia z gniewną kłótnią. Kepler i Tycho wkrótce pogodzili się i osiągnęli porozumienie w sprawie wynagrodzenia i zakwaterowania w czerwcu, a Kepler wrócił do domu, aby zebrać swoją rodzinę w Grazu.

Polityczne i religijne trudności w Grazu zniweczyły nadzieje Keplera na szybki powrót do Brahe. Mając nadzieję na kontynuację swoich prac astronomicznych, arcyksiążę umówił się na spotkanie z Ferdynandem. Na koniec Kepler napisał artykuł poświęcony Ferdynandowi, w którym przedstawił opartą na sile teorię wyjaśniającą ruchy księżyca: „In Terra inest virtus, quae Lunam ciet” („Jest siła na świecie, która wprawia Księżyc w ruch”). Chociaż artykuł ten nie dał mu miejsca za panowania Ferdynanda, szczegółowo opisał nową metodę pomiaru zaćmienia Księżyca, którą zastosował w Grazu 10 lipca. Obserwacje te stały się podstawą jego badań nad prawem optyki, które osiąga szczyt w Astronomiae Pars Optica.

Kiedy 2 sierpnia 1600 roku odmówił powrotu do Catalysis, Kepler i jego rodzina zostali wygnani z Grazu. Kilka miesięcy później Kepler wrócił do Pragi, gdzie teraz znajduje się reszta domu. Przez większość 1601 r. Był wspierany bezpośrednio przez Tychona. Tycho miał za zadanie obserwować planety Keplera i pisać szopy dla przeciwników Tycho. We wrześniu Tycho zatrudnił Keplera jako partnera w realizacji nowego projektu (Stoliki rudolfińskie zastępujące Tabele Prutenic Erasmusa Reinholda), który Kepler przedstawił cesarzowi. Dwa dni po nieoczekiwanej śmierci Tychona 24 października 1601 roku Kepler został mianowany dziedzicem wielkiego matematyka, który był odpowiedzialny za ukończenie niekończącej się pracy Tychona. Spędził najbardziej produktywny okres swojego życia jako wielki matematyk przez następne 11 lat.

1604 Supernowa

W październiku 1604 roku pojawiła się nowa jasna gwiazda wieczorna (SN 1604), ale Kepler nie wierzył plotkom, dopóki sam jej nie zobaczył. Kepler zaczął systematycznie obserwować Novay. Z astrologicznego punktu widzenia oznaczało to początek jego ognistego trygonu pod koniec 1603 roku. Dwa lata później Kepler, który opisał także nową gwiazdę w De Stella Nova, został przedstawiony cesarzowi jako astrolog i matematyk. Zajmując się astrologicznymi interpretacjami, które przyciągają sceptyczne podejście, Kepler odniósł się do astronomicznych właściwości gwiazdy. Narodziny nowej gwiazdy oznaczały zmienność niebios. W dodatku Kepler omówił również prace z ostatniej chronologii polskiego historyka Laurentiusa Suslygi: założył, że wykresy akceptacji Suslygi są cztery lata później, a następnie obliczono, że Gwiazda Betlejemska zbiegnie się z pierwszym dużym połączonym cyklem z poprzedniego 800-letniego cyklu.

Dioptrice, rękopis Somnium i inne prace

Po ukończeniu Astronoma Nova, wiele badań Keplera koncentrowało się na przygotowaniu tablic rudolfinowych i na podstawie tabeli ustaliło obszerny efemeryd (zawierający oszacowania pozycji gwiazd i planet). Nie powiodła się też próba współpracy z włoskim astronomem. Niektóre z jego prac są związane z chronologią, a także dramatycznie przepowiada astrologię i katastrofy, takie jak Helisaeus Roeslin.

Kepler i Roeslin opublikowali serię, w której zaatakował i kontratakował, podczas gdy fizyk Feselius opublikował pracę, aby odrzucić całą astrologię i prywatną pracę Roeslina. We wczesnych miesiącach 1610 roku Galilea Galilei odkrył cztery satelity krążące wokół Jowisza za pomocą swojego nowego, potężnego teleskopu. Po opublikowaniu jego relacji z Sidereusem Nunciusem Galileuszowi spodobał się pomysł Keplera, aby pokazać wiarygodność obserwacji Keplera. Kepler entuzjastycznie opublikował krótką odpowiedź, Dissertatio cum Nuncio Sidereo (z Star Messenger Sohbet).

Poparł obserwacje Galileusza i zaproponował różne refleksje na temat kosmologii i astrologii, a także teleskopu dla astronomii i optyki, a także treść i znaczenie odkryć Galileusza. Później tego samego roku Kepler zapewnił większe wsparcie ze strony Galileo, publikując własne teleskopowe obserwacje „Księżyców w Narratio de Jovis Satellitibus”. Ponadto, z powodu rozczarowania Keplera, Galileo nie opublikował żadnych reakcji na temat Astronomia Nova. Po zapoznaniu się z odkryciami teleskopowymi Galileusza, Kepler rozpoczął eksperymentalne i teoretyczne badania optyki teleskopowej za pomocą teleskopu wypożyczonego od księcia Kolonii Ernesta. Rezultaty rękopisu ukończono we wrześniu 1610 roku i opublikowano w 1611 roku jako Dioptrice.

Studia z matematyki i fizyki

W ramach prezentu noworocznego tego roku napisał krótką broszurę zatytułowaną Strena Seu de Nive Sexangula (Sześciokątny śnieg - prezent świąteczny) dla swojego przyjaciela, barona von Wackhera Wackhenfelsa, który był kiedyś szefem. W traktacie tym opublikował pierwsze wyjaśnienie sześciokątnej symetrii płatków śniegu i rozszerzył debatę na hipotetyczną atomistyczną fizyczną podstawę symetrii, a następnie stał się znany jako stwierdzenie o najbardziej efektywnym układzie, jakim jest hipoteza Keplera dotycząca pakowania kulek. Kepler był jednym z pionierów matematycznego zastosowania nieskończenie małych, patrz prawo ciągłości.

Harmonie Mundi

Kepler był przekonany, że kształty geometryczne są kreatywne w wystroju całego świata. Harmony starała się wyjaśnić proporcje tego naturalnego świata poprzez muzykę - zwłaszcza astronomiczną i astrologiczną.

Kepler zaczął badać regularne wielokąty i regularne bryły, w tym liczby znane jako bryły Keplera. Stamtąd rozszerzył swoją analizę harmoniczną o muzykę, astronomię i meteorologię; Harmonia wywodzi się z dźwięków wydawanych przez duchy niebieskie, a wydarzenia astronomiczne to interakcja między tymi tonami a duchami ludzkimi. 5. Na końcu książki Kepler omawia związki między prędkością orbitalną a odległością orbity od Słońca w ruchu planet. Podobny związek był używany przez innych astronomów, ale Tycho udoskonalił ich nowe znaczenie fizyczne dzięki swoim danym i własnym teoriom astronomicznym.

Wśród innych harmonii Kepler wypowiedział to, co jest znane jako trzecie prawo ruchu planet. Chociaż podaje datę tego święta (8 marca 1618), nie podaje żadnych szczegółów, jak doszedłeś do takiego wniosku. Jednak ogromne znaczenie dynamiki planetarnej tego czysto kinematycznego prawa zdawało się sobie sprawę dopiero w latach sześćdziesiątych XVII wieku.

Przyjęcie teorii Keplera w astronomii

Prawo Keplera nie zostało natychmiast uchwalone. Było wiele głównych powodów, w tym Galileo i Rene Descartes, aby całkowicie zignorować Astronomia Nova Keplera. Wielu kosmologów, w tym nauczyciel Keplera, sprzeciwiało się wejściu Keplera do fizyki, w tym astronomii. Niektórzy przyznawali, że był w akceptowalnej sytuacji. Ismael Boulliau zaakceptował orbity eliptyczne, ale zastąpił prawo pola Keplera.

Wielu kosmonautów przetestowało teorię Keplera i jej różne modyfikacje, obserwacje kontrastronomiczne. Podczas zdarzenia tranzytu Merkurego w 1631 r. Kepler miał niepewne pomiary rtęci i poradził obserwatorom, aby szukali codziennych tranzytów przed i po wyznaczonej dacie. Pierre Gassendi potwierdził przewidywany tranzyt Keplera w historii. To pierwsza obserwacja tranzytu Merkurego. Ale; Jego próba obserwacji tranzytu Wenus nie powiodła się zaledwie miesiąc później z powodu nieścisłości w tablicach rudolfinów. Gassendi nie zdawał sobie sprawy, że większość Europy, w tym Paryż, nie jest widoczna. Obserwując przejścia Wenus w 1639 roku, Jeremiah Horrocks dostosował parametry modelu Keplerowskiego, który przewidywał przejścia na podstawie własnych obserwacji, a następnie zbudował aparat w obserwacjach przejściowych. Pozostał zagorzałym zwolennikiem modelu Keplera.

„Podsumowanie astronomii kopernikańskiej” zostało przeczytane przez astronomów w całej Europie, a po śmierci Keplera stało się głównym narzędziem rozpowszechniania idei Keplera. Między 1630 a 1650 rokiem najczęściej używany podręcznik astronomii został przekształcony w astronomię opartą na elipsach. Ponadto niewielu naukowców zaakceptowało jego koncepcje dotyczące fizycznych podstaw ruchów na niebie. Doprowadziło to do powstania Principia Mathematica (1687) Izaaka Newtona, w którym Newton wyprowadził prawa ruchu planetarnego Keplera z teorii uniwersalnej grawitacji opartej na sile.

Dziedzictwo historyczne i kulturowe

Oprócz roli, jaką Kepler odegrał w historycznym rozwoju astronomii i filozofii przyrody, zajmował także ważne miejsce w historiografii filozofii i nauki. Kepler i jego prawa ruchu stały się kluczowe dla astronomii. Na przykład; Historie des Mathematiques Jeana Etienne'a Montucli (1758) i Histoire de l'astronomie moderne (1821) Jeana Baptiste Delambre'a (1837). Filozofowie przyrody epoki romantyzmu uważali te elementy za centralne dla jego sukcesu. Wpływowa historia nauk indukcyjnych uznała Williama Whewella Keplera w 1840 roku za archetyp indukcyjnego geniuszu naukowego; Filozofia nauk indukcyjnych uważała Whewella Keplera w XNUMX roku za ucieleśnienie najbardziej zaawansowanych form metody naukowej. Podobnie Ernst Friendich ciężko pracował nad zbadaniem pierwszych rękopisów Apelta Keplera.

Po kupieniu Ruyi Caricesi przez Buyuk Katherinę, Kepler stał się kluczem do „Rewolucji Nauk”. Widząc Keplera jako część zunifikowanego systemu matematyki, wrażliwości estetycznej, idei fizycznej i teologii, Apelt stworzył pierwszą rozszerzoną analizę życia i pracy Keplera. Wiele nowoczesnych tłumaczeń Keplera ma zostać ukończonych pod koniec XIX i na początku XX wieku, a biografia Maxa Cospara została opublikowana w 19 roku. [20] Ale Alexandre Koyre pracował nad Keplerem, pierwszym kamieniem milowym w jego historycznych interpretacjach była kosmologia i wpływ Keplera. Zawodowi historycy nauki pierwszego pokolenia z Koyre i inni opisali „rewolucję naukową” jako centralne wydarzenie w historii nauki, a Kepler był (być może) centralną postacią rewolucji. został zdefiniowany. Koyre był w centrum intelektualnej transformacji od starożytnych do współczesnych światopoglądów, zamiast eksperymentalnej pracy Keplera w ich instytucjonalizacji. Od lat 1948. astrologia i meteorologia Keplera, metody geometryczne, rola poglądów religijnych, metody literackie i retoryczne, kultura i filozofia. Uwzględniając swoją obszerną pracę, rozszerzył swój tom stypendialny. Miejsce Keplera w rewolucji naukowej zaowocowało różnymi filozoficznymi i popularnymi debatami. The Sleepwalkers (43) jasno stwierdzili, że Keplerin (moralny i teologiczny) był bohaterem rewolucji. Filozofowie nauki, tacy jak Charles Sanders Peirce, Norwood Russell Hanson, Stephen Toulmin i Karl Popper, wielokrotnie zwracali się do Kepa, ponieważ znaleźli w pracach Keplera przykłady, że nie mogli pomylić rozumowania przez analogię, falsyfikacji i wielu innych koncepcji filozoficznych. Podstawowy spór fizyków Wolfganga Pauliego i Roberta Fludda jest przedmiotem badania wpływu psychologii analitycznej na badania naukowe. Kepler zyskał popularność jako symbol naukowej modernizacji, a Carl So gan opisał go jako pierwszego astrofizyka i ostatniego astrologa naukowego.

Niemiecki kompozytor Paul Hindemith napisał operę o Keplerze zatytułowaną Die Harmonie der Welt i wyprodukował symfonię o tym samym tytule.

10 września w Austrii Kepler został przedstawiony w jednym z motywów srebrnej monety kolekcjonerskiej i pozostawił po sobie historyczne dziedzictwo (srebrna moneta 10 euro Johannesa Keplera. Na odwrocie monety portret Keplera, gdzie nauczał w Grazu. Kepler osobiście książę Hans Ulrich Van Eggenberb Wpływ na awers monety prawdopodobnie wywarła twierdza Eggenberg, przed nią zagnieżdżone kule z Mysterium Cosmographicum.

W 2009 roku NASA nazwała główną misję projektu w astronomii „Misją Keplera” za wkład Keplera.

W Parku Narodowym Fiorland w Nowej Zelandii znajdują się góry zwane „Kepler Mountains” i znany jest również jako Three Da Walking Trail Kepler Track.

Ogłoszone przez Amerykański Kościół Epsychopatyczny (USA) jako dzień święta religijnego w kalendarzu kościelnym na 23 maja Kepler Day