Mohandas Karamchand Gandhi (ur. 2 października 1869 - zm. 30 stycznia 1948) był politycznym i duchowym przywódcą Indii i Indyjskiego Ruchu Niepodległościowego. Jego poglądy określane są jako gandyzm. Jest prekursorem filozofii Satyagraha, która polega na aktywnym, ale pokojowym sprzeciwianiu się prawdzie i złu. Filozofia ta wyzwoliła Indie i zainspirowała rzeczników praw obywatelskich i wolności na całym świecie. Gandhi jest znany w Indiach i na całym świecie pod imionami nadanymi przez Tagore, mahatma (sanskryt) oznaczający najwyższego ducha i bapu (gudżarati) oznaczający ojca. Został oficjalnie ogłoszony Ojcem Narodu w Indiach, a jego urodziny, 2 października, obchodzone są jako święto narodowe zwane Gandhi Jayanti. 15 czerwca 2007 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych jednogłośnie ogłosiło 2 października „Światowym Dniem przeciw Przemocy”. Gandhi zajął 8. miejsce na liście osób, które napisały najwięcej dzieł.
Gandhi jako pierwszy praktykował pokojową rewoltę w obronie praw obywatelskich społeczności indyjskiej w Południowej Afryce. Po powrocie do Indii z Afryki zorganizował ubogich rolników i robotników, aby zaprotestować przeciwko opresyjnej polityce podatkowej i powszechnej dyskryminacji. Podejmując przewodnictwo w Indyjskim Kongresie Narodowym, prowadziła ogólnopolskie kampanie na rzecz redukcji ubóstwa, wolności kobiet, braterstwa między różnymi religiami i grupami etnicznymi, zakończenia dyskryminacji kastowej i immunitetu, osiągnięcia przez kraj swoich kompetencji ekonomicznych, a przede wszystkim wyzwolenia Indii spod obcej dominacji. . Gandhi poprowadził rewoltę swojego kraju przeciwko Wielkiej Brytanii podczas 1930-kilometrowego marszu solnego Gandhi w 400 r. Przeciwko brytyjskiemu podatkowi od soli pobranemu w Indiach. W 1942 roku wystosował otwarty apel do Brytyjczyków o opuszczenie Indii. Był wielokrotnie więziony w RPA i Indiach.
Gandhi praktykował te poglądy, w każdym razie opowiadając się za pacyfizmem i prawdą. Prowadził proste życie, zakładając samowystarczalny aśram. Zrobił własne ubrania, takie jak tradycyjne dhoti i welon dziergany z kołowrotkiem. Kiedy był wegetarianinem, zaczął żywić się wyłącznie owocami. Czasami pościł przez ponad miesiąc, zarówno w celach osobistych, jak i protestacyjnych.
Młodość
Young Mohandas
Mohandas Karamchand Gandhi urodził się 2 października 1869 roku w Porbandar jako syn hinduskiej rodziny Modh. Jego ojciec, Karamchand Gandhi, był diwanem, czyli wicekrólem Porbandara. Jego matka, Putlibai, była czwartą żoną jego ojca i hinduską z sekty Pranami Vaisnava. Dwie pierwsze żony Karamchanda zmarły z nieznanej przyczyny po urodzeniu córki. W dzieciństwie z pobożną matką Gandhi nauczył się nauk o niekrzywdzeniu żywych istot, nieskuteczności, poście dla osobistego oczyszczenia i wzajemnej tolerancji między członkami różnych wyznań i kast, z wpływami Caynu z Gujarat. Należy do wrodzonej lub kasty pracowników.
W maju 1883 roku, w wieku 13 lat, ożenił się z Kasturbą Makhanji, również 13-letnim, na prośbę jego rodziny. Mieli pięcioro dzieci, z których pierwsze zmarło w niemowlęctwie; Harilal urodził się w 1888 r., Manilal w 1892 r., Ramdas w 1897 r., A Devdas w 1900 r. Gandhi był w młodości przeciętnym uczniem w Porbandar i Rajkot. Zaledwie zdał egzamin wstępny do Samaldas College w Bhavnagar. Był też nieszczęśliwy na studiach, ponieważ jego rodzina chciała, aby został prawnikiem.
18 września 4 roku, w wieku 1888 lat, Gandhi wstąpił do University College London, aby studiować prawo i zostać prawnikiem. Podczas pobytu w stolicy cesarstwa, Londynie, uderzyła go obietnica, którą złożył matce, przed mnichem Jain Becharji, że będzie przestrzegał hinduskich zasad, takich jak abstynencja od mięsa, alkoholu i seksu. Chociaż na przykład próbował spróbować brytyjskich tradycji, biorąc lekcje tańca, nie mógł jeść potraw przygotowanych przez gospodarza z baraniny i jadł w jednej z nielicznych bezmięsnych restauracji w Londynie, które pokazał gospodarz. Zamiast ślepo podążać za życzeniami matki, przyjęła tę filozofię intelektualnie, czytając artykuły na temat niestrawności. Wstąpił do Stowarzyszenia Etyemezlera, został wybrany do zarządu i założył oddział. Później opowiadał, że tutaj zdobył doświadczenie organizując stowarzyszenie. Niektórzy z ateistów, których spotkał, byli członkami Towarzystwa Teozoficznego, założonego w 1875 roku w celu ustanowienia powszechnego braterstwa i poświęconego studiowaniu literatury buddyjskiej i hinduskiej. To zachęciło Gandhiego do przeczytania Bhagawadgity. Gandhi, który wcześniej nie wykazywał szczególnego zainteresowania sprawami religijnymi, czytał pisma święte i prace napisane na temat hinduizmu, chrześcijaństwa, buddyzmu, islamu i innych religii. Wrócił do Indii po wstąpieniu do adwokatury Anglii i Walii, ale nie odniósł dużego sukcesu podczas wykonywania zawodu prawnika w Bombaju. Po nieudanej próbie ubiegania się o posadę nauczyciela w liceum wrócił do Rajkotu i rozpoczął pracę jako giermek, ale musiał zamknąć tę posadę po nieporozumieniu z brytyjskim oficerem. W swojej autobiografii odnosi się do tego incydentu jako nieudanej próby lobbowania na rzecz swojego brata. W tych okolicznościach w 1893 roku przyjął roczną pracę zaoferowaną przez indyjską firmę w stanie Natal w RPA, który wówczas był częścią Imperium Brytyjskiego.
Kiedy Gandhi wrócił do Londynu w 1895 roku, spotkał radykalnie nastawionego ministra kolonii Josepha Chamberlaina. Później Neville Chamberlain, syn ministra, został premierem Wielkiej Brytanii w latach trzydziestych i próbował powstrzymać Gandhiego. Chociaż Joseph Chamberlain przyznał, że Indianie są barbarzyńcami, nie był skłonny wprowadzać żadnych zmian w prawie, które naprawiłyby tę sytuację.
Gandhi spotkał się z dyskryminacją Indian w RPA. Najpierw został wyrzucony z pociągu w Pietermaritzburgu, ponieważ nie zajął trzeciej pozycji, mimo że miał bilet pierwszej kategorii. Później został pobity przez kierowcę za odmowę wejścia na stopień przed wagonem, aby zrobić miejsce dla europejskiego pasażera, gdy kontynuował swoją podróż w wagonie. Podczas swojej podróży napotkał różne trudności, na przykład nie został wpuszczony do niektórych hoteli. W jeszcze jednym podobnym incydencie sprzeciwił się temu sędzia sądu w Durbanie, gdy kazał mu zdjąć chustę. Wydarzenia te, które obudziły go w obliczu niesprawiedliwości społecznych, stały się punktem zwrotnym w jego życiu i podstawą jego późniejszej aktywności społecznej. W Afryce Południowej był bezpośrednim świadkiem rasizmu, uprzedzeń i niesprawiedliwości, jakim byli poddawani Indianie, i zaczął kwestionować miejsce swojego ludu w Imperium Brytyjskim i jego miejsce w społeczności.
Gandhi przedłużył swój pobyt tutaj, aby pomóc Indianom sprzeciwić się ustawie, która uniemożliwia Indianom głosowanie. Chociaż nie mógł zapobiec wprowadzeniu prawa, jego kampania skutecznie zwróciła uwagę na problemy Indian w Południowej Afryce. Założył Natal Indian Congress w 1894 roku i korzystając z tej organizacji, był w stanie zgromadzić społeczność indyjską w Południowej Afryce za wspólną siłą polityczną. Wracając do Republiki Południowej Afryki po krótkiej podróży do Indii w styczniu 1897 roku, grupa białych, którzy zaatakowali Gandhiego, chciała go zlinczować. W tym incydencie, będącym jednym z pierwszych przejawów jego osobistych wartości, które będą kształtować jego późniejsze kampanie, odmówił złożenia skargi przeciwko tym, którzy go zaatakowali, powołując się na zasadę nie wnoszenia popełnionych przeciwko niemu błędów do sądu.
W 1906 r. Rząd Transwalu przyjął ustawę nakazującą przymusową rejestrację ludności Indii w kolonii. W tym samym roku, podczas masowej demonstracji w Johannesburgu 11 września, po raz pierwszy zaczął stosować wciąż rozwijającą się satyagraha, czyli bierną metodę protestu, wzywając swoich indyjskich adwokatów do sprzeciwienia się nowemu prawu i poniesienia konsekwencji, a nie gwałtownego sprzeciwu. Propozycja ta została przyjęta, a tysiące Hindusów, w tym Gandhi, zostało uwięzionych, chłostanych, a nawet rozstrzeliwanych za różne pokojowe powstania w siedmioletniej walce, takie jak strajki, odmowa rejestracji, palenie kart rejestracyjnych. Chociaż rządowi udało się stłumić indyjskich demonstrantów, południowoafrykański generał Jan Christiaan Smuts został zmuszony do kompromisu z Gandhim w wyniku publicznego sprzeciwu wobec pokojowo nastawionych indyjskich demonstrantów brutalnych metod zastosowanych przez rząd RPA. Podczas tej walki idee Gandhiego nabrały kształtu, a koncepcja Satyagraha dojrzała.
Jego rola w wojnie z Zulusami
W 1906 roku, po nałożeniu przez Brytyjczyków nowego podatku, Zulis w Południowej Afryce zabił dwóch brytyjskich oficerów. W odwecie Brytyjczycy wypowiedzieli wojnę Zulusom. Gandhi próbował skłonić Brytyjczyków do rekrutacji Indian. Twierdził, że Hindusi powinni wspierać wojnę, aby legitymizować swoje roszczenia do pełnych praw obywatelskich. Jednak Brytyjczycy odmówili umieszczenia Indian w swoich armiach. Niemniej jednak, przyjmując sugestię Gandhiego, grupa ochotników pozwoliła Indianom działać jako nosze, aby leczyć rannych żołnierzy brytyjskich. 21 lipca 1906 roku Gandhi napisał w założonej przez siebie gazecie Indian Opinion: „Stowarzyszenie założone przez rząd Natal w celu przeprowadzania testów w operacjach przeciwko Indianom składa się z dwudziestu trzech Indian”. W swoich pismach w Indian Opinion, Gandhi zachęcał Indian z Południowej Afryki do przyłączenia się do wojny - „Jeśli rząd zda sobie sprawę, że jakakolwiek rezerwa zostanie zmarnowana, będzie chciała ją wykorzystać i w pełni wyszkoli Indian w prawdziwych metodach prowadzenia wojny”.
Zdaniem Gandhiego rozporządzenie w sprawie rekrutacji z 1906 r. Uczyniło Indian niższymi od Indian. Dlatego zaprosił Indian do sprzeciwu wobec tego przepisu zgodnie z Satyagraha, podając jako przykład rdzennych czarnych i powiedział: „Nawet kasty hybrydowe i kafiry (rdzenni czarni) mniej rozwinięte niż my sprzeciwiały się rządowi. Obowiązuje ich również prawo przepustkowe, ale żaden z nich nie dostaje przepustek ”.
Indyjska walka o niepodległość (1916-1945)
Wygłaszał przemówienia na spotkaniach Indyjskiego Kongresu Narodowego, ale do refleksji nad polityką i innymi kwestiami zachęcał go głównie Hindus Gopal Krishna Gokhale, który był wówczas jednym z czołowych przywódców Partii Kongresowej.
Çamparan i Kheda
Gandhi osiągnął swoje pierwsze duże sukcesy w 1918 roku podczas zamieszania Champaran i Kheda Satyagraha. Represjonowani przez milicję właścicieli ziemskich, w większości brytyjskich, chłopi żyli w skrajnej nędzy. Wsie były bardzo brudne i niehigieniczne. Powszechny był alkoholizm, dyskryminacja ze względu na system kastowy i dyskryminacja kobiet. Pomimo niszczycielskiego głodu Brytyjczycy nie ustawali w nakładaniu coraz to nowych podatków. Sytuacja była beznadziejna. Ten sam problem był w Kheda w Gudżaracie. Gandhi założył tu aśram z długoletnimi zwolennikami i nowymi wolontariuszami z regionu. Złe warunki życia, cierpienia i popełnione okrucieństwa zostały odnotowane poprzez szczegółowe badanie wiosek. Zdobywając zaufanie mieszkańców wsi, był pionierem w oczyszczaniu tych miejsc oraz zakładaniu szkół i szpitali. Zachęcał sołtysów do likwidacji wspomnianych wyżej problemów społecznych.
Ale główny efekt nastąpił, gdy policja została aresztowana za spowodowanie zamieszek i poproszona o opuszczenie stanu. Setki tysięcy ludzi protestowało przed więzieniami, komisariatami policji i sądami, domagając się uwolnienia Gandhiego. Sąd niechętnie musiał zwolnić Gandhiego. Gandhi organizował protesty i strajki przeciwko właścicielom ziemskim. Na polecenie rządu brytyjskiego właściciele ziemscy podpisali traktat, że będą dalej pomagać biednym chłopom w regionie, konsumować to, co wyprodukowali i podnosić podatki, aż do końca głodu. Podczas tego zamieszania ludzie zaczęli nazywać Gandhi Bapu (Ojciec) i Mahatma (Najwyższy Duch). W Kheda Sardar Patel reprezentował mieszkańców wioski w targach z Brytyjczykami. Po negocjacjach zawieszono podatki i zwolniono wszystkich więźniów. W rezultacie reputacja Gandhiego rozprzestrzeniła się po całym kraju.
Brak współpracy
Brak współpracy i pokojowy opór były „bronią” Gandhiego przeciwko niesprawiedliwości. Masakra w Jallianwala Bagh lub Amritsar, w której brytyjscy żołnierze zabijali cywilów w Pendżabie, wywołała narastający gniew i przemoc w kraju. Gandhi skrytykował zarówno Brytyjczyków, jak i Hindusów, którzy zemścili się na nich. Napisał oświadczenie potępiające brytyjskie ofiary cywilne i potępiające zamieszki. Chociaż najpierw był przeciwny w partii, został zaakceptowany po emocjonalnym przemówieniu Gandhiego, w którym bronił zasady, że wszelka przemoc jest zła, a zatem niesprawiedliwa. Jednak po masakrze i przemocy, która po niej nastąpiła, Gandhi skupił się na idei samorządu i przejęciu wszystkich indyjskich instytucji rządowych. W rezultacie dojrzał Swaraj, co oznaczało całkowitą niezależność osobistą, duchową i polityczną.
W grudniu 1921 roku Gandhi uzyskał władzę wykonawczą na Indyjskim Kongresie Narodowym. Pod jego kierownictwem Kongres został zorganizowany zgodnie z nową konstytucją, której celem był Swaraj. Każdy, kto uiścił wpisowe, zaczął być przyjmowany na imprezę. Powołano szereg komitetów w celu zwiększenia dyscypliny, przekształcając partię z elitarnej organizacji w taką, która przyciągała masy narodowe. Gandhi włączył również zasadę swadeshi, bojkot produktów zagranicznych, zwłaszcza produktów brytyjskich, do swoich ruchów przeciwko przemocy. W związku z tym zalecał wszystkim Indianom używanie ręcznie tkanego materiału khadi zamiast brytyjskiej tkaniny. Gandhi zalecił, aby wszyscy Hindusi i mężczyźni, niezależnie od biednych i bogatych, codziennie tkali tkaniny khadi w celu wspierania ruchu niepodległościowego. Była to strategia trzymania z dala od ruchu niechętnych i ambitnych osób oraz ustanowienia dyscypliny, a także angażowania kobiet, które wcześniej nie nadawały się do udziału w takich wydarzeniach. Oprócz produktów brytyjskich, Gandhi wezwał opinię publiczną do bojkotu brytyjskich instytucji edukacyjnych i sądów, rezygnacji z pracy rządu i powstrzymania się od używania brytyjskich tytułów.
„Brak współpracy” okazał się ogromnym sukcesem w wyniku szerokiego udziału wszystkich warstw indyjskiego społeczeństwa. Jednak gdy ruch osiągnął swój szczyt w lutym 1922 roku, gwałtowne starcia zakończyły się gwałtownie w Chauri Chaura, Uttar Pradesh. Obawiając się, że ruch zwróci się ku przemocy i że zniszczy wszystko, co zostało zrobione, Gandhi zakończył kampanię narodowego nieposłuszeństwa. Gandhi został aresztowany 10 marca 1922 roku, sądzony za podżeganie do buntu i skazany na sześć lat więzienia. Jego wyrok, który rozpoczął się 18 marca 1922 roku, skończył się dwa lata później po zwolnieniu go z powodu operacji wyrostka robaczkowego w lutym 1924 roku.
Nie mogąc wykorzystać jednoczącej osobowości Gandhiego w więzieniu, Indyjski Kongres Narodowy podzielił się i utworzyły się dwie frakcje. Jednej z nich przewodzili Chitta Ranjan Das i Motilal Nehru, którzy chcieli, aby partia wzięła udział w wyborach, druga frakcja sprzeciwiała się udziałowi, a na jej czele stali Chakravarti Rajagopalachari i Sardar Vallabhbhai Patel. Również w okresie braku współpracy współpraca między hinduistami i muzułmanami zaczęła się rozpadać. Gandhi próbował przezwyciężyć te różnice metodami, takimi jak trzymiesięczny post jesienią 1924 r., Ale mu się to nie udało.
Swaraj i Salt Satyagraha (Salt Walk)
Z prezydentem Subhasem Chandrą Bose na dorocznym spotkaniu Indyjskiego Kongresu Narodowego w Haripurze (1938)
W latach dwudziestych Gandhi pozostawał poza zasięgiem wzroku. Próbował rozwiązać podziały między Partią Swaraj a Indyjskim Kongresem Narodowym i spopularyzował swoje wysiłki na rzecz wykorzenienia parytetu, alkoholizmu, ignorancji i biedy. Ponownie doszło do głosu w 1920 roku. Rok temu rząd brytyjski powołał nową komisję ds. Reformy konstytucyjnej, na czele której stał sir John Simon, w której nie było ani jednego Hindusa. W rezultacie indyjskie partie polityczne zbojkotowały komisję. W grudniu 1928 r. Gandhi zapewnił przyjęcie przez rząd brytyjski uchwały na kongresie w Kalkucie, w której stwierdza, że Indie otrzymają prawo do rządzenia w ramach Wspólnoty Narodów lub staną w obliczu nowej kampanii braku współpracy, tym razem zmierzającej do pełnej niepodległości. Gandhi nie tylko złagodził poglądy młodych ludzi, takich jak Subhas Chandra Bose i Jawaharlal Nehru, którzy dążyli do natychmiastowej niezależności, ale także zmienił swoje poglądy i zgodził się prowadzić to wezwanie przez rok zamiast dwóch. Brytyjczycy pozostawili to bez odpowiedzi. 1928 grudnia 31 roku w Lahore rozwinięto indyjską flagę. 1929 stycznia 26 r. Obchodzony był jako Dzień Niepodległości Indii na spotkaniu Indyjskiego Kongresu Narodowego w Lahore. Ten dzień był obchodzony przez prawie wszystkie organizacje indyjskie. Dotrzymując słowa, Gandhi rozpoczął nową satyagrahę przeciwko podatkowi od soli w marcu 1930 roku. Marsz Solny, w którym od 1930 marca do 12 kwietnia przeszedł 6 kilometrów z Ahmedabad do Dandi, aby zrobić własną sól, jest najważniejszą częścią tego biernego oporu. Tysiące Indian towarzyszyło Gandhiemu w marszu w kierunku morza. To była najbardziej niepokojąca kampania przeciwko brytyjskiej administracji, a Brytyjczycy odpowiedzieli na uwięzienie ponad 400 60.000 osób.
Rząd reprezentowany przez Lorda Edwarda Irwina postanowił spotkać się z Gandhim. W marcu 1931 r. Podpisano pakt Gandhiego - Irwina. Rząd brytyjski zgodził się uwolnić wszystkich więźniów politycznych w zamian za zakończenie ruchu powstania obywatelskiego. Ponadto, jako wyłączny przedstawiciel Indyjskiego Kongresu Narodowego, Gandhi został zaproszony na konferencję okrągłego stołu, która odbyła się w Londynie. Konferencja, która skupiała się raczej na książętach i mniejszościach indyjskich niż na zmianie władzy administracyjnej, była rozczarowaniem dla Gandhiego i nacjonalistów. Co więcej, następca lorda Irwina, lord Willingdon, rozpoczął nową akcję stłumienia nacjonalistów. Gandhi został ponownie aresztowany i chociaż próbował zniszczyć swoje wpływy, izolując zwolenników rządu, nie udało mu się. W 1932 roku, w wyniku kampanii prowadzonej przez przywódcę dalitów BR Ambedkara, rząd przyznał pariasom prawo do odrębnego wyboru w nowej konstytucji. Protestując przeciwko temu, Gandhi zmusił rząd do przyjęcia bardziej egalitarnych praktyk w wyniku negocjacji mediowanych przez przywódcę politycznego Dalitów Palwankara Baloo, po jego sześciodniowym poście we wrześniu 1932 roku. To zapoczątkowało nową kampanię Gandhiego mającą na celu poprawę warunków życia pariasów zwanych haridżanami, dziećmi Bożymi. W dniu 8 maja 1933 roku Gandhi rozpoczął 21-dniowy post, aby wesprzeć ruch Harijan.
Latem 1934 r. Trzykrotnie nie powiodło się.
Kiedy Kongres zdecydował się wziąć udział w wyborach i zaakceptować ustawę Federacji, Gandhi podjął decyzję o rezygnacji z członkostwa w partii. Nie był przeciwny ruchowi partyjnemu, ale czuł, że jeśli zrezygnuje, jego popularność wśród Indian nie zablokuje członkostwa w partii, która obejmowała szerokie spektrum komunistów, socjalistów, związkowców, studentów, konserwatystów religijnych i zwolenników pracodawców. Gandhi nie chciał też stać się celem propagandy Raja, kierując partią, która osiągnęła tymczasowe porozumienie polityczne z Rajem.
Na sesji Kongresu w Lucknow i pod przewodnictwem Nehru, Gandhi został przywrócony w 1936 roku. Chociaż Gandhi chciał skupić się wyłącznie na uzyskaniu niepodległości, a nie spekulować na temat przyszłości Indii, nie sprzeciwiał się wyborowi socjalizmu przez Kongres jako cel. Gandhi miał spór z Subhasem Bosym, który został wybrany na prezydenta w 1938 roku. Głównymi punktami, z którymi nie zgadzał się z Bose, był brak zaangażowania Bose w demokrację i wiara w ruch pokojowy. Pomimo krytyki Gandhiego, Bose wygrał prezydenturę w drugiej kadencji, ale opuścił Kongres po tym, jak wszyscy przywódcy Indii złożyli zbiorową rezygnację z powodu porzucenia przez Gandhiego zasad, które przyniósł.
II. II wojna światowa i opuszczenie Indii
Kiedy nazistowskie Niemcy najechały Polskę w 1939 roku, II. Rozpoczęła się wojna światowa. Początkowo Gandhi opowiadał się za „pokojowym wsparciem moralnym” dla brytyjskich wysiłków, ale przywódcom Kongresu przeszkodziło jednostronne wprowadzenie Indii do wojny bez konsultacji z przedstawicielami ludu. Wszyscy kongresmeni wspólnie zdecydowali się zrezygnować ze swoich stanowisk. Po dłuższym zastanowieniu Gandhi zadeklarował, że nie weźmie udziału w tej wojnie, rzekomo za demokrację, a Indiom odmówiono przyznania demokracji. W miarę postępu wojny Gandhi zintensyfikował swoje aspiracje niepodległościowe i swoim wezwaniem poprosił Brytyjczyków o opuszczenie Indii. To był najbardziej zdeterminowany bunt Gandhiego i Partii Kongresu, aby zmusić Brytyjczyków do opuszczenia Indii.
Gandhi był krytykowany zarówno przez ugrupowania pro-brytyjskie, jak i anty-brytyjskie, a także przez niektórych członków partii Kongresu. Niektórzy twierdzili, że przeciwstawianie się Wielkiej Brytanii w tym trudnym czasie jest niemoralne, podczas gdy inni uważali, że Gandhi nie starał się wystarczająco mocno. Quit India stało się najsilniejszą akcją w historii walki, z masowymi aresztowaniami i przemocą osiągającymi nieprzewidywalne rozmiary. Tysiące protestujących zostało zabitych lub rannych przez policję, a setki tysięcy aktywistów zostało aresztowanych. Gandhi i jego zwolennicy dali jasno do zrozumienia, że nie poprą wojny, jeśli Indie nie otrzymają natychmiastowej niepodległości. Powiedział nawet, że tym razem akcja nie zostanie przerwana, nawet gdyby były pojedyncze akty przemocy, a „regularna anarchia” wokół niego była „gorsza niż prawdziwa anarchia”. W swoim apelu do wszystkich kongresmenów i Hindusów poprosił ich o zapewnienie dyscypliny ahimsy i Karo Ya Maro („Zrób lub zgiń”), aby osiągnąć wolność.
Gandhi i cały komitet roboczy Kongresu zostali aresztowani przez Brytyjczyków 9 sierpnia 1942 r. W Bombaju. Gandhi był przetrzymywany w Pałacu Aga Chana w Pune przez dwa lata. Tam jego sekretarz Mahadev Desai zmarł na atak serca w wieku 50 lat, a 6 dni później jego żona Kasturba, która była przetrzymywana przez 18 miesięcy, zmarła 22 lutego 1944 roku. Sześć tygodni później Gandhi doznał ciężkiego ataku malarii. Zwolniono go 6 maja 1944 r. Przed zakończeniem wojny z powodu pogorszenia stanu zdrowia i konieczności operacji. Brytyjczycy nie chcieli denerwować kraju, że Gandhi zmarł w więzieniu. Chociaż akcja Quit India nie odniosła pełnego sukcesu w osiągnięciu celu, brutalne stłumienie akcji przyniosło porządek w Indiach pod koniec 1943 roku. Pod koniec wojny Brytyjczycy jasno stwierdzili, że władza zostanie przekazana Indianom. W tym momencie Gandhi przerwał walkę i zwolniono około 100.000 XNUMX więźniów politycznych, w tym przywódców Kongresu.
Wolność i podział Indii
W 1946 r. Gandhi zasugerował partii Kongresu odrzucenie propozycji brytyjskiej misji gabinetowej, ponieważ wątpił, czy zgrupowanie propozycji państwa z większością muzułmańską było prekursorem rozłamu. Był to jednak jeden z rzadkich momentów, kiedy Kongres wyszedł poza propozycję Gandhiego, ponieważ Nehru i Patel wiedzieli, że jeśli nie zatwierdzą planu, kontrola rządu przejdzie na Indyjską Ligę Muzułmańską. W latach 1946-1948 w wyniku aktów przemocy zginęło ponad 5.000 osób. Gandhi stanowczo sprzeciwiał się jakimkolwiek planom podziału Indii na dwa odrębne kraje. Zdecydowana większość muzułmanów mieszkających z hindusami i sikhami w Indiach była za wyjazdem. Przywódca Ligi Muzułmańskiej Muhammad Ali Jinnah miał wielkie poparcie w Pendżabie, Sindh, północno-zachodnim państwie granicznym i Wschodnim Bengalu. Plan podziału został zaakceptowany przez przywódców Kongresu jako jedyny sposób zapobieżenia wielkiej wojnie hindusko-muzułmańskiej. Przywódcy Kongresu wiedzieli, że bez zgody Gandhiego, który miał wielkie poparcie w partii i Indiach, nie mogą ruszyć do przodu, i że Gandhi całkowicie odrzucił podzielony plan. Najbliżsi koledzy Gandhiego przyznali, że rozłam był najlepszym wyjściem i chociaż Sardar Patel nie chciał przekonać Gandhiego, że jest to jedyny sposób na zapobieżenie wojnie domowej, Gandhi wyraził zgodę.
Odbył szerokie spotkania z przywódcami społeczności muzułmańskiej i hinduskiej w celu uspokojenia środowiska w północnych Indiach i Bengalu. Pomimo wojny indyjsko-pakistańskiej w 1947 r. Nie podobała mu się decyzja rządu o nieprzyznaniu 550 milionów rupii ustalonych przez Radę Secesji. Przywódcy tacy jak Sardar Patel obawiali się, że Pakistan wykorzysta te pieniądze na kontynuowanie wojny z Indiami. Gandhi był również bardzo zdenerwowany, gdy podniesiono żądania wszystkich muzułmanów, aby zostali wysłani siłą do Pakistanu, a przywódcy muzułmańscy i hinduistyczni odmówili zgody. Swoją ostatnią śmierć rozpoczął szybko w Delhi, aby powstrzymać wszelką przemoc między społecznościami i zapłacić 550 milionów rupii Pakistanowi. Gandhi obawiał się, że środowisko niestabilności i niepewności w Pakistanie zwiększy niechęć do Indii, a przemoc rozprzestrzeni się za granicą. Obawiał się również, że wrogość między hinduistami a muzułmanami przerodzi się w otwartą wojnę domową. W wyniku długich emocjonalnych rozmów ze swoimi wieloletnimi kolegami Gandhi nie zrezygnował szybko i dokonał wpłaty na rzecz Pakistanu, odwołując decyzje rządu. Przywódcy społeczności hinduskiej, muzułmańskiej i sikhijskiej, w tym Rashtriya Swayamsevak Sangh i Hindu Mahasabha, odmówili przemocy i przekonali Gandhiego do wezwania do pokoju. Dlatego Gandhi zakończył post pijąc sok pomarańczowy.
zamach
30 stycznia 1948 r. Został postrzelony i zmarł podczas nocnego spaceru po ogrodzie Birla Bhavan (Birla House) w New Delhi. Zabójca Nathuram Godse był hinduskim radykałem i miał powiązania z ekstremistą hinduskim Mahasabhą, który argumentował, że Gandhi osłabił Indie, nalegając na zapłacenie Pakistanu. [20] Godse i jego marionetka Narayan Apte zostali później osądzeni i uznani za winnych na tym samym sądzie. Zostali straceni 15 listopada 1949 r. „Hē Ram” (Devanagari: He Rām) na pomniku Gandhiego Rāj Ghāt, znajdującym się w New Delhi, można przetłumaczyć jako autor i „O mój Boże”. Chociaż ich dokładność jest dyskusyjna, twierdzi się, że były to ostatnie słowa po zastrzeleniu Gandhiego. W swoim przemówieniu do kraju z radiem Jawaharlal Nehru powiedział:
„Przyjaciele, towarzysze, światło nas opuściło i wszędzie jest tylko ciemność, a ja nadal nie wiem, co powiedzieć ani jak ci powiedzieć. Nasz drogi przywódca, Bapu, ojca kraju już nie ma. Może nie powinienem tego mówić, ale mimo to, jak widzieliśmy od tylu lat, nie będziemy już mogli tego oglądać, uruchamiać go po radę lub kibicować, a to straszny cios nie tylko dla mnie, ale dla milionów milionów w tym kraju.
Prochy Gandhiego zostały umieszczone w pojemnikach i wysłane do różnych części Indii na uroczystości upamiętniające. Większość została przelana do Sangam w Allahabadzie 12 lutego 1948 roku, ale część została potajemnie wysłana gdzie indziej. W 1997 roku Tusar Gandhi wrzucił prochy do pojemnika w skarbcu bankowym, który mógł zabrać na mocy orzeczenia sądowego do wody w Sangam w Allahabadzie. Popioły z innego statku wysłanego przez biznesmena z Dubaju do muzeum w Bombaju zostały wlane do wody przez jego rodzinę w Girgaum Chowpatty 30 stycznia 2008 roku. Inny statek przybył do Pałacu Aga Chana w Pune (gdzie był przetrzymywany w latach 1942–1944), a inny przybył do Świątyni Self-Prove Association Lake Temple w Los Angeles. Jego rodzina jest świadoma, że te prochy znalezione w świątyniach i pomnikach mogą być wykorzystane do politycznego nadużycia, ale świątynia i nie chcieli ich z powrotem, wiedząc, że nie mogą ich zabrać bez burzenia pomników.
Zasady Mahatmy Gandhiego
dokładność
Gandhi poświęcił swoje życie poszukiwaniu prawdy, czyli „Satya”. Próbował osiągnąć ten cel ucząc się na własnych błędach i eksperymentując na sobie. Swoją autobiografię nazwał The Story of My Experience with Righteousness.
Gandhi stwierdził, że najważniejszą walką jest pokonanie własnych demonów, lęków i niepewności. Gandhi najpierw podsumował swoje przekonania, mówiąc: „Bóg jest Prawdą”. Później zmienił to wyrażenie na „Prawda jest Bogiem”. Tak więc w filozofii Gandhiego Satya (Prawda) jest „Bogiem”.
Pasywny opór
Mahatama Gandhi nie był twórcą zasady biernego oporu, ale był pierwszym praktykującym w sferze politycznej na ogromną skalę. Pojęcia biernego oporu (ahimsa) lub braku oporu sięgają czasów starożytnych w historii indyjskiej myśli religijnej. Gandhi wyjaśnia swoją filozofię i pogląd na życie w swojej autobiografii, The Story of My Experiences with Righteousness:
„Kiedy jestem w rozpaczy, przypominam sobie, że w całej historii prawda i miłość zawsze wygrywały. Byli tyrani i mordercy, przez jakiś czas nawet uważani za niezwyciężonych, ale zawsze w końcu przegrywają, pomyśl o tym zawsze.
„Co by zrobiło dla zmarłych, sierot i bezdomnych, gdyby dokonali szaleńczej zagłady z powodu totalitaryzmu lub w imię wolności i demokracji?”
„Zasada oko za oko oślepia cały świat”.
„Jest wiele spraw sądowych, za które zaryzykowałbym śmierć, ale nie ma sprawy, za którą mógłbym zabić”.
Stosując te zasady, Gandhi wyobraził sobie świat, w którym rządy, policja, a nawet wojsko nie stosują przemocy, popadając w skrajności logiki. Poniższe fragmenty pochodzą z książki „Dla pacyfistów”.
Nauka o wojnie po prostu prowadzi do czystej dyktatury. Nauka o walce z przemocą sprowadza ją tylko do czystej demokracji… Siła płynąca z miłości jest tysiące razy bardziej skuteczna i trwała niż ta wynikająca z lęku przed karą… Nie jest wiarą twierdzenie, że przeciwdziałanie przemocy może być stosowane tylko przez jednostki i nie może być stosowane przez narody jednostek…. To demokracja jest zbudowana na… Społeczeństwo zorganizowane i funkcjonujące na zasadzie całkowitego przeciwdziałania przemocy jest najczystszą anarchią….
Doszedłem do wniosku, że nawet w państwie zwalczającym przemoc policja jest potrzebna… Policja zostanie wybrana spośród tych, którzy wierzą w brak przemocy. Ludzie instynktownie udzielą im wszelkiej pomocy iz łatwością poradzą sobie z coraz mniejszym zamętem wynikającym ze wspólnej pracy. Gwałtowne nieporozumienia i strajki między pracą a kapitałem będą mniejsze w państwie zwalczającym przemoc, ponieważ wpływ większości przeciwnej przemocy zapewni stosowanie podstawowych zasad w społeczeństwie. Podobnie nie będzie konfliktu między społecznościami….
Armia walcząca z przemocą nie zachowuje się jak uzbrojeni mężczyźni w czasie wojny lub pokoju. Ich zadaniem jest zrzeszanie walczących społeczeństw, prowadzenie pokojowej propagandy, angażowanie się w działania, które umożliwią im komunikację z każdym człowiekiem na swoim miejscu i w swoich jednostkach. Taka armia musi być przygotowana do radzenia sobie w sytuacjach kryzysowych, musi ryzykować śmierć, aby powstrzymać szaleństwo brutalnych gangów. … Brygady Satyagraha (siły prawdy) można zorganizować w każdej wiosce i w każdym sąsiedztwie. [Jeśli społeczeństwo przeciwne przemocy jest atakowane z zewnątrz], istnieją dwie drogi do niestosowania przemocy. Dać dominację, ale nie współpracować z napastnikiem… Wolę śmierć niż pokłony. Drugi sposób to bierny opór ludzi, którzy dorastali w metodzie antyprzemocowej… Niekończący się nieoczekiwany obraz tworzony przez mężczyzn i kobiety, którzy decydują się umrzeć zamiast podporządkować się woli napastnika, złagodzi zarówno napastnika, jak i jego żołnierzy ... nawet bomby nie mogą być skazane na niewolnictwo…. Poziom braku przemocy w tym kraju, jeśli tak się stanie, w naturalny sposób wzrośnie do tego stopnia, że będzie powszechnie szanowany.
Zgodnie z tymi poglądami, Gandhi dał Brytyjczykom następującą radę dotyczącą niemieckiej inwazji nazistowskich na Wyspy Brytyjskie w 1940 r. (Passive Resistance in War and Peace):
„Chciałbym, żebyś pozbył się posiadanej broni, ponieważ nie wystarczy, aby uratować ani ciebie, ani ludzkość. Zaproś Herr Hitlera i Sinyora Mussoliniego, aby kupowali, co chcą, od krajów, które uważasz za własne…. Jeśli ci panowie chcą wejść do waszych domów, zostawcie ich. Jeśli nie pozwolą ci odejść swobodnie, pozwól mężczyźnie, kobiecie i dziecku cię zabić, ale odmów okazywania im lojalności. "
W powojennym wywiadzie w 1946 roku wyraził jeszcze bardziej skrajny punkt widzenia:
„Żydzi musieli oddać się nożowi rzeźnickiemu. Musieli rzucać się z klifów do morza. "
Gandhi wiedział jednak, że taki poziom braku przemocy wymaga niesamowitej wiary i odwagi, i nie wszyscy go mieli. Dlatego doradził również, że nie każdy powinien być przeciwny przemocy, zwłaszcza jeśli jest ona wykorzystywana jako przykrywka przed tchórzostwem:
„Gandhi ostrzegł tych, którzy boją się zbrojeń i oporu, aby nie przyłączali się do ruchu satyagraha. - Wierzę - powiedział - że gdybym miał wybierać między tchórzostwem a przemocą, radziłbym przemoc.
„Ostrzegałem to na każdym spotkaniu. Ci, którzy wierzą, że poprzez bierny opór zyskują nieskończenie większą moc niż ta, której mogą używać wcześniej, nie powinni mieć żadnego związku z biernym oporem i odebrać pozostawioną przez siebie broń. Nigdy nie możemy powiedzieć, że niegdyś bardzo odważni Khudai Khidmatgars („słudzy Boży”) stali się tchórzami pod wpływem Badshah Khana. Ich odwaga polega nie tylko na byciu dobrym strzelcem wyborowym, ale także w stawianiu czoła śmierci i otwieraniu swoich piersi przed nadlatującymi kulami ”.
Wegetarianizm
Gandhi próbował jeść mięso jako małe dziecko. Powodem tego jest zarówno jego ciekawość, jak i jego bliski przyjaciel Szejk Mehtab, który go przekonał. W Indiach wieczność była jedną z podstawowych zasad wierzeń hinduskich i Caynu, a rodzina Gandhi nie mogła być wieczna, podobnie jak większość Hindusów i Caynu w rodzinnym mieście Gudźarat. Przed wyjazdem do Londynu na studia przysiągł swojej matce Putlibay i wujowi Becharji Swamiemu, że powstrzyma się od jedzenia mięsa, picia alkoholu i prostytucji. Dotrzymując słowa, zdobył nie tylko dietę, ale także podstawę filozofii, którą podążał przez całe życie. Gdy Gandhi osiągnął dojrzałość płciową, nie mógł być sztywny. Oprócz książki The Moral Basis of Vegetarianism napisał również wiele artykułów na ten temat. Niektóre z nich zostały opublikowane w The Vegetarian, publikacji London Etyemez Association. [31] Zainspirowany przez wielu wybitnych intelektualistów tamtego okresu, Gandhi był prezesem London Etyemez Association. Zaprzyjaźnił się również z Josiah Oldfieldem.
Po przeczytaniu i podziwianiu dzieł Henry'ego Stephensa Salt młody Mohandas spotkał się i korespondował z osobą, która walczyła o wieczność. Gandhi spędził dużo czasu promując wieczność w Londynie i później. Dla Gandhiego wieczna dieta nie tylko zaspokajała potrzeby ludzkiego ciała, ale służyła także celom ekonomicznym. Mięso jest nadal droższe niż zboża, warzywa i owoce. Ponieważ wielu Hindusów w tamtych czasach miało bardzo niskie dochody, wegetarianizm był nie tylko praktyką duchową, ale także praktyczną. Długo unikał jedzenia mięsa i stosował post jako metodę protestu politycznego. Odmawiał jedzenia, dopóki nie umarł lub jego prośby nie zostały spełnione. W swojej autobiografii pisze, że etos jest początkiem jego głębokiego oddania Brahmacaryi. Twierdzi, że zawiedzie w Brahmacaryi bez pełnego kontrolowania swojego apetytu.
Po pewnym czasie Bapu zaczął jeść same owoce, ale za radą lekarzy zaczął pić kozie mleko. Nigdy nie używał produktów mlecznych z mleka krowiego. Powodem tego są zarówno jego poglądy filozoficzne, jak i powód, dla którego brzydził się foką, metodą uzyskiwania większej ilości mleka od krowy, i że złożył obietnicę matce.
brahmacarya
Kiedy Gandhi miał 16 lat, jego ojciec ciężko zachorował. Ponieważ bardzo lubił swoją rodzinę, podczas choroby przebywał z ojcem. Jednak pewnej nocy wujek Gandhiego zastąpił Gandhiego, aby odpoczął przez krótki czas. Po przejściu przez sypialnię, nie mogąc oprzeć się pragnieniom ciała, był z żoną. Wkrótce potem pokojówka zgłosiła, że jej ojciec właśnie zmarł. Gandhi czuł wielkie poczucie winy i nigdy nie mógł sobie wybaczyć. Mówi o tym incydencie jako o „podwójnym wstydzie”. Ten incydent miał taki wpływ na Gandhiego, że kiedy był jeszcze żonaty, porzucił seksualność w wieku 36 lat i wybrał celibat.
Na podjęcie tej decyzji wielki wpływ ma filozofia Brahmacaryi, która doradza czystości duchowej i praktycznej. Unikanie i asceza są częścią tego myślenia. Gandhi postrzegał brahmocharię jako główną podstawę zbliżenia się do Boga i sprawdzenia siebie. W swojej autobiografii opisuje swoją walkę z pożądliwymi popędami i kryzysami zazdrości o żonę Kasturbę, którą poślubił w bardzo młodym wieku. Czuł, że to osobista konieczność, aby nauczyć się kochać, a nie pożądać, będąc nieobecnym w seksualności. Dla Gandhiego brahmaçarya oznaczało „kontrolę emocji w myślach, słowach i czynach”.
Prostota
Gandhi był głęboko przekonany, że osoba służąca społeczeństwu powinna mieć proste życie. Ta prostota doprowadzi tę osobę do brahmocharii. Rozpoczął prostotę od porzucenia zachodniego stylu życia, który żył w Południowej Afryce. Nazwał to „zredukowaniem siebie do zera” i wybrał prosty tryb życia, tnąc niepotrzebne wydatki, a nawet prając własne ubrania. Kiedyś odrzucił prezenty, które otrzymywał za służbę społeczeństwu.
Gandhi co tydzień spędzał jeden dzień bez rozmowy. Uważał, że powstrzymywanie się od rozmowy daje mu spokój ducha. Na te praktyczne hinduskie zasady wpłynął mahoń (sanskryt: cisza) i miejsce pracy (sanskryt: spokój). W takie dni komunikował się z innymi, pisząc na papierze. Przez trzy i pół roku po ukończeniu 37. roku życia Gandhi odmawiał czytania gazety, ponieważ burzliwa sytuacja na świecie spowodowała więcej zamieszania niż jego własne niepokoje.
Po przeczytaniu esejów Johna Ruskina Unto This Last postanowił zmienić swój styl życia i założyć komunę o nazwie „The Phoenix Colony”.
Po powrocie do Indii z RPA, gdzie prowadził udane życie prawnicze, przestał nosić zachodni styl, który utożsamiał z bogactwem i sukcesami. Zaczął ubierać się tak, jak najbiedniejsi ludzie w Indiach mogli zaakceptować i zalecał używanie chadine tkanego w domu. Gandhi i jego przyjaciele zaczęli tkać własne ubrania z przędzy, którą sami przędzili, i zachęcali do tego innych. Chociaż indyjscy robotnicy byli w większości bezczynni z powodu bezrobocia, kupowali swoje ubrania od odzieży przemysłowej należącej do kapitału brytyjskiego. Według Gandhiego, jeśli Hindusi zrobią własne ubrania, brytyjska stolica w Indiach otrzyma wielki cios. Na tej podstawie tradycyjne obracające się koło Indian zostało zabrane pod flagę Indyjskiego Kongresu Narodowego. Do końca życia nosił tylko jedno dhoti, aby pokazać prostotę swojego życia.
Wiara
Gandhi urodził się jako Hindus, przez całe życie praktykował hinduizm i większość zasad wziął z hinduizmu. Jako zwykły Hindus uważał, że wszystkie religie są równe i sprzeciwiał się próbom wiary w inne religie. Był bardzo ciekawym teologiem i przeczytał wiele książek o wszystkich głównych religiach. Powiedział o moim indyku:
„O ile wiem, hinduizm całkowicie zaspokaja moją duszę i wypełnia całe moje ja… Kiedy ścigają mnie wątpliwości, rozczarowania patrzą na moją twarz i nie widzę promienia światła na horyzoncie, zwracam się do Bhagavad Gity i znajduję coś, co mnie pocieszy i od razu zaczynam się uśmiechać z nieodpartym smutkiem. Moje życie było pełne tragedii i jeśli nie wywarły one na mnie widocznych i trwałych skutków, zawdzięczam to naukom Bhagavad Gity ”.
Gandhi napisał komentarz do Bhagawadgity w języku gudżarati. Tekst gudżarati został przetłumaczony na angielski przez Mahadeva Desai i dodano przedmowę. Został opublikowany w 1946 roku ze wstępem przez Gandhiego.
Gandhi wierzy, że prawda i miłość leżą u podstaw każdej religii. Zakwestionował także hipokryzję, złe praktyki i dogmaty we wszystkich religiach i jest niestrudzonym reformatorem społecznym. Niektóre z jego komentarzy na temat różnych religii są następujące:
„Powodem, dla którego nie mogę zaakceptować chrześcijaństwa jako religii doskonałej lub największej, jest to, że wcześniej byłem przekonany, że taki jest hinduizm. Wady hinduizmu były dla mnie oczywiste. Jeśli odporność może być częścią Hinduzy, jest to śmierdząca część lub bryła. Nie mogę zrozumieć racji bytu (racji istnienia) wielu sekt i kast. Po co mówić, że Wedy są Słowem Bożym? Jeśli był inspirowany przez Boga, dlaczego nie Biblia i Koran? Podobnie jak moi chrześcijańscy przyjaciele, moi muzułmańscy przyjaciele próbowali mnie nawrócić na swoją religię. Abdullah „nieustannie zachęcał mnie do studiowania islamu i zawsze miał do powiedzenia kilka słów o tym, jaki jest piękny”.
„Kiedy tracimy podstawy moralne, przestajemy być religijni. Nie ma czegoś takiego jak religia ponad moralnością. Na przykład człowiek nie może być jednocześnie kłamcą, okrutnym i niezdolnym do panowania nad sobą i twierdzenia, że Bóg jest po jego stronie ”.
„Hadisy Mahometa są skarbami mądrości nie tylko dla muzułmanów, ale dla całej ludzkości”.
Zapytany, czy w późniejszym życiu był Hindusem, odpowiedział:
"Tak, jestem. Jestem także chrześcijaninem, muzułmaninem, buddystą i żydem ”.
Gandhi i Rabindranath Tagore wielokrotnie się kłócili, mimo że darzyli się wielkim szacunkiem. Te debaty ilustrują filozoficzne różnice między dwoma najsłynniejszymi Indianami swoich czasów. Trzęsienie ziemi w Bihar 15 stycznia 1934 r. Spowodowało ogromne straty w ludziach i zniszczenia. Gandhi stwierdził, że było to spowodowane grzechami Hindusów z wyższej kasty, którzy nie przyjęli niedotykalnych do swoich świątyń. Tagore stanowczo sprzeciwił się poglądowi Gandhiego, argumentując, że tylko przyczyny naturalne, a nie przyczyny moralne, mogą prowadzić do trzęsień ziemi, jakkolwiek odrażająca może być praktyka bezkarności.
artefakty
Gandhi był płodnym pisarzem. Przez wiele lat, będąc w RPA, Harijan w języku gucerati, hindi i angielskim; Po powrocie do Indii z Indian Opinion był redaktorem wielu gazet i magazynów, takich jak anglojęzyczna gazeta Young India i miesięcznik Gujarati Navajivan. Został później opublikowany w języku Navajivan hindi. Oprócz tego prawie codziennie pisał listy do osób prywatnych i do gazet.
Gandhi, w tym jego autobiografia The Story of My Experiences with Righteousness, Satyagraha w RPA o jego walce w Afryce Południowej, pamflet polityczny Hind Swaraj or Indian Home Rule oraz esej Johna Ruskina Unto This Last. Napisał wiele dzieł, w tym swój komentarz w języku Gucerati. Ten ostatni esej liczy się jako esej o ekonomii. Pisał również obszernie na tematy takie jak wegetarianizm, odżywianie i zdrowie, religia i reformy społeczne. Gandhi pisał głównie w języku Gucerati, ale poprawiał także tłumaczenia swoich książek na język hindi i angielski.
Wszystkie prace Gandhiego zostały opublikowane przez rząd Indii w 1960 roku pod nazwą The Collected Works of Mahatma Gandhi (All Works of Mahatma Gandhi). Artykuły liczą 50.000 2000 stron, zebranych w około stu tomach. W XNUMX roku powstał spór, kiedy zwolennicy Gandhiego oskarżyli rząd o zmianę rządu dla jego celów politycznych, zrewidowane wydanie wszystkich prac.
dziedzictwo
Urodziny Gandhiego, 2 października, to święto narodowe obchodzone w Indiach jako Gandhi Jayanti. 15 czerwca 2007 roku ogłoszono, że „Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych” jednogłośnie przyjęło 2 października jako „Światowy Dzień Bez Przemocy”.
Słowo Mahatma, często uważane za pierwsze imię Gandhiego na Zachodzie, pochodzi od sanskryckich słów maha, co oznacza Wielki, oraz atma, co oznacza ducha.
Wiele źródeł, takich jak książka Dutty i Robinsona Rabindranath Tagore: An Anthology, podaje, że tytuł Mahatmy został po raz pierwszy przypisany Gandhiemu przez Rabindranatha Tagore'a. W innych źródłach jest powiedziane, że Nautamlal Bhagavanji Mehta nadał ten tytuł 21 stycznia 1915 roku. W swojej autobiografii Gandhi wyjaśnia, że nigdy nie sądził, że jest godny tego zaszczytu. Według Manpatry tytuł Mahatmy został nadany Gandhiemu za jego uważne oddanie sprawiedliwości i prawości.
Magazyn Time przyznał Gandhiemu tytuł Człowieka Roku w 1930 roku. Time Magazine Dalay Lama, Lech Wałęsa, Dr. Martin Luther King, Jr., Cesar Chavez, Aung San Suu Kyi, Benigno Aquino, Jr., Desmond Tutu i Nelson Mandela wymienili dzieci Gandhiego i stwierdzili, że są duchowymi spadkobiercami niestosowania przemocy. Rząd Indii corocznie przyznaje Pokojową Nagrodę Mahatmy Gandhiego osobom wybranym spośród tych, którzy pracują dla społeczności, światowych przywódców i obywateli. Lider RPA, Nelson Mandela, który walczy o wykorzenienie segregacji, jest jednym z dobrze znanych nie-Indian, którzy zdobyli nagrodę.
W 1996 roku rząd Indii wypuścił serię Mahatmy Gandhiego na banknotach 5, 10, 20, 50, 100, 500 i 1000 rupii. Portret Mahatmy Gandhiego znajduje się na wszystkich monetach będących obecnie w obiegu w Indiach. W 1969 roku Wielka Brytania wydała serię znaczków pocztowych upamiętniających setną rocznicę urodzin Mahatmy Gandhiego.
W Wielkiej Brytanii jest wiele posągów Gandhiego. Najbardziej znanym z nich jest posąg na Tavistock Square w Londynie, niedaleko University College London, gdzie studiował prawo. 30 stycznia w Wielkiej Brytanii obchodzony jest jako „Narodowy Dzień Pamięci Gandhiego”. Martin Luther King, Jr. w Union Square Park w Nowym Jorku, w Atlancie w Stanach Zjednoczonych. W Narodowym Miejscu Historycznym znajdują się posągi Gandhiego na Massachusetts Avenue w pobliżu ambasady Indii w Waszyngtonie. Pomnik znajduje się w mieście Pietermaritzburg w RPA (miejsce, w którym został wyrzucony z pierwszego miejsca w pociągu w 1893 r.). Istnieją również rzeźby woskowe w muzeach Madame Tussaud w Londynie, Nowym Jorku i innych miastach.
Chociaż Gandhi był nominowany pięć razy w latach 1937-1948, nie otrzymał Pokojowej Nagrody Nobla. [58] Po latach Komitet Noblowski publicznie wyraził głęboki smutek z powodu niemożności przyznania tej nagrody i przyznał, że w nagrodzie były zbyt nacjonalistyczne poglądy. Mahatma Gandhi miał odebrać nagrodę w 1948 roku, ale nie był w stanie odebrać jej w wyniku zamachu. Yenhi był również ważnym czynnikiem w wojnie, która wybuchła tego roku między Indiami a Pakistanem, który został utworzony. W roku, w którym Gandhi zmarł w 1948 r., Nagrodę Pokojową przyznano pod pretekstem, że „nie był zdolnym kandydatem”, a kiedy w 1989 r. Nagroda została przyznana Dalajlamie, przewodniczący komisji stwierdził, że „częściowo z szacunku dla pamięci Mahatmy Gandhiego”.
Birla Bhavan (lub Birla House) w New Delhi, gdzie Gandhi został zamordowany 30 stycznia 1948 roku, został przejęty przez rząd Indii w 1971 roku i otwarty dla publiczności w 1973 roku jako Gandhi Smriti lub Gandhi Memorial. Pomieszczenie, w którym Mahatma Gandhi spędził ostatnie cztery miesiące swojego życia oraz miejsce, w którym został zastrzelony podczas nocnej wędrówki, są pod ochroną.
Obecnie w miejscu zamachu na Mohandasa Gandhiego znajduje się Filar Męczennika.
30 stycznia, kiedy umarł Mahatma Gandhi, co roku obchodzony jest w szkołach wielu krajów jako Dzień Przeciwdziałania Przemocy i Pokoju. Po raz pierwszy obchodzony w Hiszpanii w 1964 roku. W krajach, w których obowiązuje kalendarz szkolny na półkuli południowej, ten dzień obchodzony jest około 30 marca.
Ideał i krytyka
Sztywny pogląd Gandhiego ahimsa zawiera w sobie pacyfizm, dlatego został poddany krytyce ze wszystkich stron politycznego spektrum.
Pojęcie podziału
W zasadzie Gandhi był przeciwny podziałom politycznym, ponieważ kolidowały one z jego poglądami na jedność religijną. 6 października 1946 roku pisał w Harijan o podziale Indii i powstaniu Pakistanu:
Nie zawahałbym się powiedzieć, że pragnienie Pakistanu, by być stworzonym i głoszonym przez Unię Muzułmanów, jest nieislamskie, a nawet grzeszne. Islam opiera się na jedności i braterstwie ludzkości, a nie na naruszaniu jedności rodziny ludzkiej. Dlatego ci, którzy próbują podzielić Indie na dwie walczące grupy, są wrogami zarówno Indii, jak i islamu. Mogą mnie rozszarpać na strzępy, ale nie mogą się doczekać, aż zgodzę się z opinią, że moim zdaniem jest błędna. Mimo szalonych rozmów nie powinniśmy rezygnować z pragnienia zaprzyjaźnienia się ze wszystkimi muzułmanami i trzymania ich w więźniach naszej miłości.
Jednak Homer zwraca uwagę w długiej korespondencji Jacka Gandhiego z Jinnah: „Chociaż Gandhi osobiście sprzeciwia się podziałowi Indii, to przede wszystkim współpraca w ramach rządu tymczasowego, który ma zostać ustanowiony we współpracy z Kongresem i Związkiem Muzułmanów i nie tylko. Następnie zaproponował porozumienie stwierdzające, że kwestia podziału powinna być rozstrzygnięta w drodze powszechnego głosowania w regionach, w których dominują muzułmanie.
Gandhi był krytykowany zarówno przez hindusów, jak i muzułmanów za podwójny pogląd na podział Indii. Muhammad Ali Jinnah i jego współcześni Pakistańczycy oskarżyli Gandhiego o podważanie muzułmańskich praw politycznych. Vinayak Damodar Savarkar i jego sojusznicy oskarżyli Gandhiego o polityczny apel do muzułmanów i pozwolenie na stworzenie Pakistanu poprzez zaprzestanie okrucieństw popełnianych przez muzułmanów na Hindusach. Stało się to kwestią kontrowersyjną politycznie: podczas gdy niektórzy, jak np. Pakistańsko-amerykańska historyk Ayesha Jalal, twierdzą, że niechęć Gandhiego i Kongresu do dzielenia się władzą z Ligą Muzułmańską przyspieszyła podział; Inni, jak np. Nacjonalistyczny hinduski polityk Pravin Togadia, mówią, że Indie zostały podzielone w wyniku skrajnej słabości przywództwa Gandhiego.
Gandhi wyraził również swoje niezadowolenie z rozbioru, pisząc o rozbiciu Palestyny w 1930 roku i utworzeniu państwa Izrael. 26 października 1938 napisał w Harijan:
Otrzymałem kilka listów z prośbą o wyrażenie opinii na temat arabsko-żydowskiego problemu w Palestynie i żydowskiego życia w Niemczech. Waham się, czy wyrazić swoje zdanie w tej bardzo trudnej kwestii. Współczuję wszystkim Żydom, dobrze ich poznałem w RPA. Niektórzy z nich byli przyjaciółmi na całe życie. Dzięki tym moim przyjaciołom uświadomiłem sobie, że Żydów prześladowano od wieków. Byli nietykalnymi w chrześcijaństwie, ale moje współczucie nie przesłania mi wymagań sprawiedliwości. Krajowe wołanie o Żydów nie przemawia do mnie zbytnio. Pozwolenie na ustalenie tego poszukiwano w Biblii, a Żydzi, którzy wrócili do Palestyny, szukali tego. Dlaczego nie mogli zaakceptować krajów, w których się urodzili i zarabiali na życie, jako ojczyzny, tak jak inni ludzie na całym świecie? Tak jak Anglia należy do Brytyjczyków, a Francja do Francuzów, tak Palestyna do Arabów. Próba narzucenia żydowskich życzeń Arabom jest zarówno niewłaściwa, jak i nieludzka. Tego, co dzieje się teraz w Palestynie, nie da się wytłumaczyć żadnym kodeksem moralnym.
Odmowa gwałtownego oporu
Gandhi stał się również celem na arenie politycznej krytykowania tych, którzy próbowali uzyskać niepodległość metodami przemocy. Niektórzy oskarżają o odmowę protestu przeciwko powieszeniu Bhagata Singha, Sukhdeva, Udhama Singha i Rajguru.
Odnosząc się do tej krytyki, Gandhi powiedział: „Byli ludzie, którzy słuchali mnie za pokazanie mi, jak walczyć z Brytyjczykami bez broni, kiedy nie mają broni, ale dzisiaj powiedziano mi, że moja walka z przemocą [wobec zamieszek hindusko-muzułmańskich] nie jest rozwiązaniem i dlatego ludzie powinni chwycić za broń do samoobrony.”
Użył tego argumentu w kilku innych artykułach. W swoim artykule „Syjonizm i antysemityzm”, napisanym po raz pierwszy w 1938 roku, Gandhi zinterpretował prześladowania Żydów w nazistowskich Niemczech w kontekście satjagrahy. Przedstawia bierny opór jako metodę konfrontacji z prześladowaniami Żydów w Niemczech,
Gdybym był Żydem, urodził się w Niemczech i tam mieszkał, widziałbym Niemcy jako swoją ojczyznę tak samo jak wysokiego białego Niemca i powiedziałbym mu, żeby albo mnie zastrzelił, albo wrzucił do więzienia; Nie zgodziłbym się na wydalenie lub zachowanie dyskryminacyjne. Czyniąc to, nie spodziewałbym się, że moi żydowscy przyjaciele przyłączą się do tego obywatelskiego ruchu oporu, ponieważ w końcu ufałem, że ci, którzy zostali w tyle, pójdą za moim przykładem. Gdyby Żyd lub wszyscy Żydzi zaakceptowali proponowane tutaj rozwiązanie, nie byliby w gorszej sytuacji niż obecnie. A dobrowolne cierpienie doda im wytrzymałości i radości, a kalkulacyjna przemoc Hitlera wobec takich działań może być nawet ogólną masakrą Żydów. Ale jeśli żydowski umysł przygotowuje się na dobrowolne cierpienie, nawet ta masakra, którą wyobrażam sobie, mogłaby zamienić się w dzień wdzięczności i radości, kiedy Jehowa wybawia rasę z rąk tyrana. Dla tych, którzy boją się Boga, śmierć nie jest przerażająca.
Gandhi był bardzo krytykowany za te wypowiedzi. W swoim artykule „Pytania do Żydów” odpowiedział: „Przyjaciele przysłali mi dwa wycinki z gazet, w których krytykują moją prośbę skierowaną do Żydów. W obu krytykach mówiono, że nie zaoferowałem niczego nowego, oferując Żydom bierny opór za wyrządzone im krzywdy… .. wyrzeczenie się przemocy z serca, którego broniłem, i skuteczną praktykę, która pojawiła się w wyniku tego wielkiego wyrzeczenia. Odpowiedział na krytykę swoimi artykułami „Odpowiedz przyjaciołom żydowskim” i „Żydzi i Palestyna”: „Wyrzeczenie się przemocy z głębi serca, którego jestem zwolennikiem i skuteczna praktyka wynikająca z tego wielkiego wyrzeczenia”.
Poglądy Gandhiego na temat Żydów, którzy stanęli w obliczu Holokaustu, wywołały krytykę wielu komentatorów. Martin Buber, przeciwnik syjonizmu, 24 lutego 1939 roku Gandhi opublikował ostry list otwarty. Buber argumentował, że niewygodne jest porównywanie brytyjskiego stosunku do obywateli Indii z tym, co naziści zrobili Żydom; a nawet stwierdził, że Gandhi kiedyś popierał użycie siły, gdy Indianie byli ofiarami prześladowań.
Gandhi zinterpretował prześladowania Żydów przez nazistów w latach trzydziestych XX wieku w kategoriach satjagrahy. W swoim artykule z listopada 1930 roku zaproponował bierny opór jako rozwiązanie tego prześladowania:
Prześladowanie Żydów przez Niemców wydaje się bezprecedensowe w historii. Tyrani starożytności nigdy nie osiągnęli poziomu szaleństwa, jakie osiągnął dziś Hitler. Hitler kontynuuje to szaleństwo z religijną determinacją. Dla niego każde nieludzkie zachowanie wymagane przez elitarną i wojowniczą religię nacjonalizmu, którą próbuje szerzyć, jest aktem ludzkości, który zostanie nagrodzony od czasu do czasu. Zbrodnie zwariowanej, ale odważnej młodzieży upadają z niesamowitą brutalnością na cały wyścig. Jeśli istnieje wojna, którą można uznać za toczoną w imieniu ludzkości, wojna, która ma być prowadzona przeciwko Niemcom, aby zapobiec prześladowaniu całej rasy, będzie w pełni uzasadniona. Omawianie dobrych i złych aspektów takiej wojny jest poza moim horyzontem. Nawet jeśli wojna z Niemcami nie jest prowadzona za te zbrodnie przeciwko Żydom, nie można zawrzeć sojuszu z Niemcami. Jak można zawrzeć sojusz z narodem, który twierdzi, że walczy o sprawiedliwość i demokrację, ale jest wrogiem tych dwóch? ”
Glenn C. Altschuler moralnie kwestionuje radę Gandhiego udzieloną Brytyjczykom, aby pozwolić im na inwazję nazistowskich Niemiec. Gandhi powiedział Brytyjczykom, że „jeśli chcą zająć twoje domy, wynoś się z nich. „Jeśli nie pozwolą ci wyjść na wolność, zaakceptujesz ich lojalność i pozwolisz, by zabili cię mężczyźni, kobiety i dzieci”.
Wczesne artykuły z Republiki Południowej Afryki
Niektóre artykuły napisane przez Gandhiego podczas jego wczesnych lat w Południowej Afryce były przedmiotem kontrowersji. Jak przedrukowano w kolekcji „The Collected Works of Mahatma Gandhi”, opublikowanej przez wszystkie jego prace, Gandhi napisał w gazecie „Indian Opinion” w 1908 r. O więzieniu w Afryce Południowej z tamtych czasów: „Zdecydowana większość rdzennych więźniów jest tylko o krok ponad zwierzętami i często powoduje między sobą kłopoty. Oni walczą. " W swoim przemówieniu z 26 września 1896 r., Które również zostało ponownie opublikowane w tej samej kolekcji, Gandhi mówił o „surowym kafirze, którego jedyną rozrywką jest polowanie, a jego jedyną ambicją jest zebranie wystarczającej liczby zwierząt stadnych, aby kupić zysk, a następnie spędzenie życia w senności i nago”. Dziś termin Kaffir ma obraźliwe znaczenie, ale należy zauważyć, że w czasach Gandhiego jego znaczenie różniło się od dzisiejszego. Z powodu takich komentarzy niektórzy oskarżali Gandhiego o rasizm.
Surendra Bhana i Goolam Vahed, dwaj profesorowie historii, których specjalnością są RPA, omawiają te dyskusje w The Making of a Political Reformer: Gandhi in South Africa, 1893–1914. (New Delhi: Manohar, 2005) (Rozwój reformatora politycznego: Gandhi w RPA 1893-1914). W pierwszym rozdziale „Colonial Natal, Gandhi, Afrykanie i Hindusi” koncentrują się na stosunkach między społecznościami afrykańskimi i indyjskimi w okresie „białych rządów” oraz polityce, która powoduje dyskryminację rasową, a tym samym napięcia między tymi społecznościami. Zgodnie z ich wnioskami z tych relacji „młody Gandhi był pod wpływem koncepcji dyskryminacji rasowej panującej w latach 1890-tych XIX wieku”. W tym samym czasie „doświadczenia Gandhiego w więzieniu uczyniły go bardziej wrażliwym na los Afrykanów, a później Gandhi złagodniał; Twierdzą, że jest mniej kategoryczny w wyrażaniu swoich uprzedzeń wobec Afrykanów, a bardziej otwarty na dostrzeżenie punktów prowadzących do wspólnego celu ”. Mówią, że „ich negatywna opinia w więzieniu w Johannesburgu jest skierowana raczej do długoterminowych Afrykanów, a nie generała Afrykanów”.
Nelson Mandela, były prezydent Republiki Południowej Afryki, był zwolennikiem Gandhiego, pomimo prób zablokowania otwarcia pomnika Gandhiego w 2003 roku w Johannesburgu. Bhana i Vahed skomentowali wydarzenia związane z otwarciem pomnika w końcowej części ich pracy The Making of a Political Reformer: Gandhi in South Africa, 1893-1914. W odcinku „Gandhi's Legacy to South Africa” „Gandhi zainspirował wiele pokoleń południowoafrykańskich aktywistów próbujących położyć kres panowaniu Białych. To dziedzictwo wiąże go z Nelsonem Mandelą, tak że Mandela w pewnym sensie zakończył początek Gandhiego ”. Kontynuują, odwołując się do kłótni, które miały miejsce podczas otwarcia posągu Gandhiego. Odnosząc się do tych dwóch różnych punktów widzenia na Gandhiego, Bhana i Vahed dochodzą do następującego wniosku: „Ci, którzy próbują wykorzystać Gandhiego do celów politycznych w południowej Afryce po apartheidzie, nie mogą nic dodać do swojej sprawy, kiedy nie są świadomi pewnych faktów na temat Gandhiego, podobnie jak ci, którzy nazywają go po prostu rasistą. stopień zniekształcenia wydarzeń ”.
Niedawno Nelson Mandela wziął udział w konferencji, która odbyła się 100 stycznia - 29 stycznia 30 r. W New Delhi, z okazji setnej rocznicy wprowadzenia satjagrahy do Republiki Południowej Afryki. Ponadto Mandela Gandhi pojawił się z wideoklipem podczas południowoafrykańskiej premiery My Father w lipcu 2007 roku. Anil Kapoor, producent filmu, powiedział o tym klipie: „Nelson Mandela wysłał specjalną wiadomość na otwarcie filmu. Mandela mówił nie tylko o Gandhim, ale także o mnie. Dziękuję mi za zrobienie tego filmu, który rozgrzewa moje serce i wprawia w pokorę. Powinienem był jednak podziękować za umożliwienie mi nakręcenia tego filmu w RPA i dokonanie tutaj światowej premiery. Mandela bardzo wspierał film ”. Prezydent RPA Thabo Mbeki uczestniczył w otwarciu wraz z pozostałymi członkami rządu RPA.
Inne recenzje
Potępił termin Harijans, którego użył BR Ambedkar Gandhi, przywódca kasty dalitów, odnosząc się do społeczeństwa dalitów. Znaczenie tego terminu to „Dzieci Boże”; a przez niektórych był interpretowany jako społecznie niedojrzały Dalitów i oznaczał paternalistyczną postawę uprzywilejowanych kast indyjskich. Ambedkar i jego sojusznicy również uważali, że Gandhi podważa prawa polityczne Dalita. Chociaż Gandhi urodził się w kasta Vaishya, nalegał, aby mógł przemawiać w imieniu Dalitów, chociaż był dalickimi aktywistami, takimi jak Ambedkar.
Indolog Koenraad skrytykował Gandhiego w Elst. Zakwestionował skuteczność teorii biernego oporu Gandhiego i stwierdził, że może ona wymagać tylko kilku ustępstw ze strony Brytyjczyków. Elst argumentował również, że niepodległość Indii została zaakceptowana, ponieważ Brytyjczycy obawiają się aktów przemocy, a nie biernego oporu (a także wyczerpania zasobów po drugiej wojnie światowej). Przykładem tego, zdaniem Elsta, jest wsparcie indyjskiej społeczności dla Indyjskiej Armii Narodowej Subhasha Candry Bose'a. W pochwałach zauważa: „Głównym powodem, dla którego Gandhi jest sławny, jest to, że jest jedynym liderem wśród przywódców wolności w społeczeństwach skolonizowanych, który tworzy polityki i strategie wywodzące się raczej z kultury tubylczej niż z modeli zachodnich (takich jak nacjonalizm, socjalizm, anarchizm)”.
Bądź pierwszy i skomentuj