Trybunał Konstytucyjny orzekł, że TCDD powinna wypłacić odszkodowania tym, którzy ubiegali się o spowodowanie wypadku, w którym zginęło 2004 osób, a 37 zostało rannych w wyniku wykolejenia pociągu, który w 90 roku odbywał rejs Haydarpaşa-Ankara, niedaleko rejonu Pamukova.
W 2004 roku 37 osób zginęło, a 90 zostało rannych w wypadku, do którego doszło w wyniku wykolejenia się pociągu jadącego do Ankary z Haydarpaşa w pobliżu dzielnicy Pamukova.
Podczas gdy proces sądowy w sprawie wypadku trwał, w wyniku wniosku złożonego do Trybunału Konstytucyjnego (AYM) przez krewnych osób, które straciły życie, sąd najwyższy nakazał TCDD wypłatę odszkodowania skarżącym. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że skarżącym należy się odszkodowanie w wysokości 30 tys. TL, inne roszczenia odszkodowawcze zostały odrzucone, a prawo do życia zostało naruszone w aspekcie proceduralnym.
„NARUSZENIE PRAWA DO ŻYCIA”
Oświadczenie złożone przez AYM na jego oficjalnej stronie internetowej zawierało następujące stwierdzenia:
„Skarżący twierdzą, że ich prawo do życia zostało naruszone, ponieważ postępowanie karne dotyczące incydentu, w którym wiele osób zginęło i zostało rannych w wyniku wykolejenia pociągu pasażerskiego, nie było prowadzone z rozsądną prędkością. Obowiązki pozytywne państwa wynikające z prawa do życia mają aspekt proceduralny. W zakresie wymiaru procesowego prawa do życia, dotyczącego obowiązku skutecznego śledztwa, państwo jest zobowiązane do przeprowadzenia skutecznego oficjalnego śledztwa, z należytą starannością i szybkością, które może zapewnić ustalenie sprawców każdego nienaturalnego zgonu i, jeśli to konieczne, ukarany. W przypadkach, w których władze publiczne nie podejmą niezbędnych i wystarczających środków w celu wyeliminowania zagrożeń wynikających z niebezpiecznej działalności, należy przeprowadzić dochodzenie karne przeciwko osobom, które narażają życie ludzi na niebezpieczeństwo, nawet jeśli zainteresowane strony skorzystały z innych środków prawnych środki zaradcze. Ze względu na charakter działalności transportu kolejowego istnieje pewne ryzyko dla życia i integralności fizycznej ludzi. W związku z tą niebezpieczną sytuacją władze publiczne powinny przedsięwziąć niezbędne środki bezpieczeństwa w eksploatacji kolei; powinni zrobić wszystko, co jest konieczne w rozsądnych granicach, aby zapobiec niepożądanym zdarzeniom śmiertelnym i rannym podczas żeglugi pociągami lub na stacjach iw podobnych obiektach. Incydent będący przedmiotem wniosku miał miejsce w 2004 r., a śledztwo w sprawie tego incydentu zostało zakończone w niespełna dwa miesiące. Sąd Karny wydał pierwsze orzeczenie w 2008 roku. Jednak w związku z faktem, że decyzja nie została doręczona niektórym osobom uprawnionym do wniesienia powództwa na drogę sądową, proces odwoławczy dotyczący pierwszej decyzji uchylającej trwał około 2 lat i 6 miesięcy, a proces odwoławczy dotyczący drugiej decyzji uchylającej zaowocowało około 2 latami. Ostatnia decyzja została podjęta przez Sąd Karny w dniu 24 r. i proces jeszcze się nie zakończył. Choć zrozumiałe jest, że ustalanie zeznań bliskich zmarłego i poszkodowanych zajmuje dużo czasu ze względu na dużą liczbę osób, które zginęły i zostały ranne w zdarzeniu, do którego doszło, nic w śledztwie nie uzasadnia przedłużania postępowania i niezakończenia ich jeszcze. Z tego powodu nie można stwierdzić, że śledztwo w sprawie śmierci krewnych skarżącego zostało przeprowadzone z rozsądną szybkością. Z wyjaśnionych powodów Trybunał Konstytucyjny orzekł, że naruszono proceduralny aspekt prawa do życia zagwarantowanego w art. 11 Konstytucji i że wnioskodawcom przyznano odszkodowanie”.
Źródło: haber.sol.org.t jest
Bądź pierwszy i skomentuj